Gedichten

(1883)–J.A. de Laet– rechtenstatus



[pagina 41]
Zelinde. Langzaam, treurig vloòn de baren In het eenzaam oord Langzaam vloden blad en bloemen Met de baren voort; En Zelinde, 't lieve meisje, Die bij d'oever zat, Staarde met weemoedige oogen Op het glinstrend nat.
[pagina 42]
‘Bloemkens, sprak ze, lieve bloemkens Vlot nu zeewaarts heen, Waar mijn vrijer, met mijn vader, En mijn broêr verdween; ‘Zegt daar aan die dierbre dooden, Hoe ik, zoo als gij Van mijn stengel afgebroken, Ook verwelk en lij’. ‘Golfjes, sprak ze, droeve golfjes, Met uw tragen gang, Zegt hun dat, als gij, mijn' dagen Treurig zijn en bang; ‘Zegt hun dat de frische bloemkens Die ge zeewaarts jaagt, Als een beeld zijn van de liefde Die mijn hart hun draagt.
[pagina 43]
‘Als een beeld noch van de vreugden Die de wereld biedt, En die 'k om hun nagedachtenis Lang reeds vlotten liet. ‘Zegt hun dat mijn leven, vrolik Bij zijn dageraad, Als het leven van de bloemen Voor de nacht vergaat... En Zelinde strooide zachtkens Langs de trage beek, 't Leste roosjen uit heur bloemtuil, Waar een traan op leek; En heur blikken daalden lang nog Op het water neêr. Zij, ze had ook, als de bloemen, Steel noch vlinder meer!
[pagina 44]
Doch de zonne vond Zelinde Bij den oever niet; Slechts heur ledig biezen korfje Wiegelde op het riet. Was het lieve, teeder meisje, Bukkend voor het lot, Dan ook, als een leste bloeme, Zeewaarts heengevlot? 1840.