De avonturen van Pinkeltje

[p. 132]

XXII Hoe Goudhuidje Pinkeltje redde

Pinkeltje zat voor zijn muizenholletje achter de etenskast en keek in de lege kamer.

‘Tik-tik-tik,’ tikte de grote klok. Telkens als de slinger van de klok heen en weer ging, zei de klok ‘tik.’ Maar wat was dat? Opeens ging de slinger veel langzamer en toen... hoorde Pinkeltje het tikken niet meer. Wat werd het nu stil in de kamer.

‘O, o,’ dacht Pinkeltje, ‘als de klok nu niet meer tikt, weten de vader en de moeder niet meer, hoe laat het is en dan gaat alles verkeerd in het grote huis.’

Pinkeltje riep gauw alle vijf de muisjes en zei: ‘Muisjes, we moeten de klok weer aan het tikken maken, anders gaat het niet goed in het grote huis, dan komt het eten te laat en gaat de vader te laat naar zijn werk en de kindertjes gaan te laat naar bed.’

Vlug liep Pinkeltje met de muisjes naar het kastje, waarboven de klok aan de muur hing. En ze klommen boven op de kast.

Maar op die kast stond ook nog een grote glazen

[p. 133]

bak met water en daar zwom Goudhuidje, het goudvisje, in rond.

Alle vijf de muisjes en Pinkeltje trokken nu heel hard aan de ketting van de klok om hem op te winden. Maar de slinger wilde niet heen en weer gaan.

‘Ik zal een flinke duw tegen die slinger geven,’ zei Pinkeltje.

Vlug kroop hij op de bak, waar Goudhuidje in rondzwom, maar toch kon Pinkeltje nog niet bij de slinger.

Toen zei Knabbeltje, een van de muisjes: ‘Pinkeltje, als alle muizen op elkaar gaan staan en jij boven op ons, dan kun je er wel bij.’

Dat vond Pinkeltje een goed plan. Alle muisjes gingen op elkaar staan en Pinkeltje er boven op; toen gaf Pinkeltje een harde duw tegen de slinger. De slinger ging een eind weg en kwam weer terug en toen... bom - kwam de slinger tegen Pinkeltje aan. Pinkeltje schrok zo dat hij bijna omviel, maar gelukkig greep hij zich nog gauw aan de slinger vast. Toen ging de deur van de kamer open en wie kwam daar binnen?... Snorrebaard, de poes! en ‘rrrt-rrrt-rrrt-rrrt-rrrt,’ weg holden de muisjes.

‘Hé! hé! help! help!’ riep Pinkeltje erg bang, want daar hing hij onder aan de slinger en zwaaide maar heen en weer.

‘Tik! Tik! Tik!’ deed de klok en ‘zwaai-zwaai-zwaai’ zwaaide Pinkeltje maar heen en weer. O, wat

[p. 134]

vond Pinkeltje dat een akelig gevoel, hij werd er naar van in zijn maagje.

‘Gauw! help me toch, Knabbeltje, Zwartsnoetje, Grijshuidje, Kraaloogje en Langstaartje!’

Maar de muisjes durfden niet uit het holletje te komen, omdat Snorrebaard nog in de kamer was.

‘Snorrebaard, kom jij me nu gauw helpen,’ riep Pinkeltje.

‘Wie roept daar?’ zei Snorrebaard.

‘Ik, Pinkeltje!’ riep Pinkeltje en hij hield zich stevig vast aan de slinger van de klok.

‘Tik-tik,’ tikte de klok maar en ‘zwaai - zwaai,’ zwaaide Pinkeltje maar heen en weer.

‘Waar ben je dan, Pinkeltje?’ vroeg Snorrebaard.

‘Hier! Onder aan de slinger van de klok en ik kan me haast niet langer vasthouden, mijn handjes doen zo'n pijn!’

Daar kwam Snorrebaard aanspringen en net toen hij op de kast was gesprongen, toen... o, wat schrok-

[p. 135]

ken de muisjes, want daar viel Pinkeltje van de slinger en... plons, in de diepe bak met water bij Goudhuidje.

‘Piep! Piep! Piep! Piep! Piep!’ piepten de muisjes erg verschrikt.

‘Miauw miauw,’ riep Snorrebaard en keek heel bang in het water.

‘Borrel-de borrel-de borrel-de borrel,’ zakte Pinkeltje steeds dieper en allemaal luchtbelletjes kwamen er naar boven.

‘O! O! O! O!’ riepen de muisjes, ‘nu verdrinkt het arme Pinkeltje!’

Snorrebaard ging op de rand van de bak staan en stak zijn poot in het water, maar hij kon Pinkeltje niet pakken: zijn pootje was véél te kort.

‘Bubbel-de bubbel-de bubbel-de bubbel,’ en aldoor kwamen er nog maar luchtbelletjes naar boven.

De muisjes werden zo vreeslijk bang, dat ze allemaal hun pootjes voor hun oogjes hielden om maar niets te zien van dat arme Pinkeltje, daar in het water.

‘Pinkeltje, lief klein Pinkeltje!’ riep Snorrebaard, die ook erg bang was...

- Maar wat was dat? - Daar zwom Goudhuidje naar Pinkeltje toe en net tussen de beentjes van Pinkeltje. Daar zat Pinkeltje warempel op de rug van Goudhuidje, en die zwom nu gauw naar boven.

[p. 136]

‘Hoera! Hoera!’ miauwde Snorrebaard en hij pakte Pinkeltje vlug van de rug van Goudhuidje en zette hem op het kastje neer.

O, o, wat moest die Pinkeltje hoesten en proesten van al dat water in zijn maagje en wat was hij vreeslijk nat! Maar Snorrebaard bracht hem gauw naar het holletje.

Wat waren alle muisjes blij, toen ze Pinkeltje weer zagen! En weten jullie wat Pinkeltje, toen hij droog was, heeft gedaan? Hij heeft toen een heleboel kleine stukjes koek in de bak met water gegooid voor Goudhuidje, omdat die hem toch maar gered had.