De avonturen van Pinkeltje

[p. 126]

XXI Pinkeltje en de wipplank

Op de tafel van de vader lag een mooie houten liniaal, dat was een recht latje met allemaal cijfertjes er op en daar trok de vader mooie rechte lijntjes mee in zijn schrijfboeken.

Pinkeltje was boven op die tafel geklommen en wandelde daar een beetje rond. Hij bekeek de mooie grote inktpot en de penhouder en alles wat er nog meer op tafel lag.

‘Boems,’ daar sprong Snorrebaard, de poes, ook op de tafel.

‘Dag Snorrebaard,’ zei Pinkeltje.

‘Dag Pinkeltje,’ zei Snorrebaard, ‘ben je aan het wandelen?’

‘Ja,’ zei Pinkeltje, ‘en ik bekijk al die mooie dingen van de vader eens goed.’

‘Pinkeltje,’ zei Snorrebaard, ‘ik weet een leuk spelletje, we maken een wipplank van de liniaal, kijk dat doen we zo.’ En Snorrebaard pakte de liniaal op en legde hem op de inktkoker.

[p. 127]

‘Zo,’ zei Snorrebaard, ‘nu ga jij, Pinkeltje, aan de ene kant zitten en dan druk ik met mijn poot aan de andere kant op de liniaal, en dan wip je zo omhoog.’

Dat vond Pinkeltje erg leuk. Gauw ging hij zitten op het puntje van de liniaal. Snorrebaard drukte aan de andere kant en daar ging Pinkeltje in de hoogte en als Snorrebaard voorzichtig losliet, zakte Pinkeltje weer naar beneden.

‘Hup, hup, hup!’ wipte Pinkeltje maar op en neer. Wat moest die Pinkeltje lachen, hij hield zich maar stevig vast. Maar toen... wat deed die Snorrebaard daar ineens? Snorrebaard gaf opeens een heel harde klap op de liniaal en floep! daar vloog Pinkeltje in de hoogte. Maar niet zo'n heel klein eindje, neen, Pinkeltje vloog een heel eind in de lucht - zo hoog vloog Pinkeltje, dat hij wel helemaal tot bij de lamp kwam. Pinkeltje gilde het uit van angst en greep nog net de lamp vast, anders was hij zeker heel erg gevallen.

‘O, Pinkeltje, Pinkeltje, wat heb ik gedaan!’ riep

[p. 128]

Snorrebaard, ‘wat is dat akelig en wat moet ik doen?’ En Pinkeltje hield zich met beide handjes vast onder aan de lamp en hing een heel eind van de grond.

‘O! O!’ riep Pinkeltje, ‘ik krijg zo'n pijn in mijn handjes, van dat vasthouden.’

‘Laat je maar vallen,’ riep Snorrebaard, ‘dan vang ik je wel op.’

‘Neen, neen,’ riep Pinkeltje, ‘dat durf ik niet.’

‘Ik zal Wipstaart roepen,’ zei Snorrebaard, ‘die zal je wel van de lamp afhalen,’ en weg holde Snorrebaard.

En die arme Pinkeltje hing maar aan de lamp en zijn handjes deden hem zo'n pijn en hij durfde bijna niet kijken.

‘O, o,’ zuchtte Pinkeltje, ‘als Snorrebaard maar gauw komt, anders val ik vast naar beneden.’

Maar hoe Snorrebaard ook zocht en zocht, hij kon Wipstaart niet vinden en ook vader Duif zag Snorrebaard nergens. Maar wat gebeurde daar? Van achter de koekoeksklok kwam Zilverdraadje aanstappen en toen hij Pinkeltje daar zag hangen, schrok Zilverdraadje heel erg.

‘Houd je goed vast Pinkeltje!’ riep Zilverdraadje, ‘dan zal ik je helpen.’

Knabbeltje en de andere muisjes hadden ook gehoord, dat Pinkeltje onder aan de lamp hing en ze waren gauw komen aanhollen.

‘Piep, piep, piep, piep!’ riepen de muisjes. ‘Wat

[p. 129]

moeten we doen! Wat moeten we doen!’ En ze waren vreeslijk bang.

‘Gauw, gauw,’ riep Pinkeltje, ‘ik kan me bijna niet meer vasthouden.’

Met heel grote stappen kwam Zilverdraadje aanstappen.

‘Vlug,’ zei hij tot de vijf muisjes, ‘gaan jullie in een grote kring onder de lamp zitten,’ en toen... toen begon dat slimme Zilverdraadje een heel groot stevig spinneweb te maken, van het snuitje van het ene muisje, naar de snuitjes van de andere muisjes.

Wat deed die Zilverdraadje dat vlug, het werd al gauw een heel groot net.

‘Ik kan me niet meer vasthouden!’ riep Pinkeltje.

‘Nog even!’ riep Zilverdraadje, en nog vlugger werkte hij aan het net tussen de muisjes, die allemaal stil bleven zitten.

‘Ik kàn me niet meer vasthouden!’ riep Pinkeltje, en... o, o, daar viel hij van de lamp naar beneden.

Pinkeltje viel en viel en viel en toen... ‘boems!’ - daar lag hij in het spinneweb, dat de muisjes vasthielden en het was zo mooi gemaakt, dat Pinkeltje erg zacht viel en zich helemaal geen pijn deed.

‘Koekoek, Koekoek,’ zei opeens de koekoeksklok.

‘Daar is het al weer tijd,’ riep Zilverdraadje verschrikt, ‘zo dadelijk komt de moeder beneden en als ze me ziet, jaagt ze me vast het huis uit.’

‘Dag Pinkeltje, dag muisjes, ik ga gauw terug naar

[p. 130]

de klok...’ en weg liep Zilverdraadje, zo hard als hij kon.

En Pinkeltje en de muisjes liepen ook maar weer naar hun holletje achter de etenskast.

‘Stap! stap! stap!’ Wie kwam daar binnen? Snorrebaard en hij keek vreeslijk bang. Hij dacht, wat zal er nu met dien armen Pinkeltje gebeurd zijn?

‘Hè,’ zei Snorrebaard, ‘ik zie Pinkeltje nergens.’

‘Pinkeltje! Pinkeltje, waar ben je?’ riep hij.

[p. 131]

‘Hier,’ riep Pinkeltje terug, ‘gelukkig weer in mijn holletje’ en toen vertelde Pinkeltje gauw aan Snorrebaard, hoe Zilverdraadje een net had gemaakt en hem daarin samen met de muisjes had opgevangen.