De avonturen van Pinkeltje

[p. 121]

XX Pinkeltje en de wolbal

Pinkeltje zat maar heel stil voor zijn muizengaatje, en keek de kamer in. Zo nu en dan blies hij, als hij een trekje aan zijn pijpje deed, een klein blauw rookwolkje uit. Waarom of die Pinkeltje zo heel stil zat te kijken? Wel, hij hoorde zulke prachtige muziek, als hij nog nooit gehoord had. De vader en de moeder, de twee meisjes en het jongetje zaten allemaal om de tafel. Op die tafel stond een vierkante, houten kist en boven op die kist, draaide een ronde, zwarte plaat en als die plaat draaide kwam er mooie muziek.

Maar daar zei de vader: ‘Ziezo, nu is het voor vandaag afgelopen, morgen spelen we weer.’

‘Hè, wat is dat nu jammer,’ dacht Pinkeltje. En hij zag, hoe de vader de kist opnam en hem op het tafeltje bij het raam zette. Toen gingen de kindertjes buiten spelen, de vader ging naar zijn werk en de moeder ging naar de keuken. Toen de moeder nu de kamer uitliep, viel door de tocht haar wolbal op de grond. Pinkeltje zag het en dacht: ‘Als er straks iemand

[p. 122]

binnenkomt en er op trapt, gaat die bal vast stuk.’

‘Weet je wat, ik zal die bal weer even op het tafeltje leggen,’ zei Pinkeltje en gauw liep hij naar de bal. Maar o! o! wat was die bal zwaar! Dat kon hij nooit. Toen bedacht Pinkeltje wat anders. Hij bond de draad om de bal vast en klom toen op het tafeltje, waar het kistje stond waar de mooie muziek uit was gekomen. Hij hield de draad heel stevig vast in zijn beide handjes en wilde zo de bal op het tafeltje trekken! Maar het was haast nog te zwaar.

Toen klom Pinkeltje boven op de muziekdoos en ging op de platte ronde plaat staan. Nu zou hij nog eens héél hard trekken, misschien ging het dan wel.

Maar wat was dat? Wie keek daar door het open raam naar binnen... Pinkeltje, Pinkeltje... pas toch op! - Maar Pinkeltje zag niet, dat Wipstaart daar bij het raam stond. En Pinkeltje trok maar aan de draad. Wipstaart keek even naar Pinkeltje en toen lachte Wipstaart. Heel, heel voorzichtig hipte hij naar Pin-

[p. 123]

keltje toe en toen... toen pikte Wipstaart aan het knopje op de muziekdoos en toen...

‘O! O!’ riep Pinkeltje verschrikt en hij liet bijna de draad los, want... daar begon de plaat, waarop hij zat, te draaien en... Pinkeltje draaide mee!

Pinkeltje probeerde zich heel, heel goed vast te houden, maar al vlugger en vlugger ging die plaat rond en Pinkeltje draaide mee!

Wat was dat raar, alles draaide om Pinkeltje heen, en hij werd er zo raar van in zijn hoofdje, dat hij zijn handjes voor zijn ogen moest houden, om het maar niet te zien. En de stoute Wipstaart lachte en lachte...

‘Ka! Ka! Ka!’ riep hij, ‘lekker hè Pinkeltje?’

Maar dat vond Pinkeltje nu helemaal niet. O, grutjes, wat was dàt nu weer! Daar voelde Pinkeltje wat om zijn benen, net of hij werd vastgebonden.

En dat was... de draad van de wolbal, en nu was het nog akeliger voor Pinkeltje, want hij draaide aldoor maar rond en om hem heen draaide de woldraad!

Eerst om zijn benen, toen om zijn lijfje en toen... al dikker en hoger kwam de wol en eindelijk zat Pinkeltje er helemaal in!

‘O! o,’ zuchtte Pinkeltje, ‘nu kan ik niet meer zien en niemand kan me helpen, de muisjes niet en Snorrebaard niet en niemand. En toen... toen rolde ineens de wolbal met Pinkeltje er in, van de muziekdoos af.

‘Rommelde-bommelde-bom,’ op het tafeltje en

[p. 124]

‘rommelde-bommelde-bom’ over de tafel verder en toen... ‘bom, bom’ op de grond.

‘Ka! Ka! Ka!’ lachte Wipstaart heel hard.

‘Waar is Pinkeltje toch?’ vroegen de muisjes in het holletje aan elkaar en ze zochten overal. Maar daar kwam Snorrebaard binnen en ‘rrrt, rrrt, rrrrt,’ weg waren alle muisjes en ‘flap-flap-flap,’ weg vloog Wipstaart in de grote boom voor het huis.

‘Wipstaart!’ riep Snorrebaard, ‘wat heb je uitgevoerd, je bent vast weer stout geweest.’

‘Ka! Ka! Ka!’ lachte Wipstaart, ‘Snorrebaard, kijk eens naar de wolbal!’

‘Ik zie niets aan de wolbal,’ miauwde Snorrebaard en hij gaf met zijn poot een flinke tik tegen de wolbal en die rolde een heel eind door de kamer. Dat vond Snorrebaard een leuk spelletje en net wilde hij weer een flinke tik geven, toen... ja, wat zag hij toen... een heel klein blauw stukje muts.

‘Hè,’ zei Snorrebaard, ‘dat lijkt de muts van Pinkeltje wel.’

‘Ka! Ka! Ka!’ lachte Wipstaart, ‘dat is ook de muts van Pinkeltje.’

[p. 125]

Toen hoorde Snorrebaard heel zacht roepen:

‘Help me gauw! help me gauw! ik zit helemaal vast in die wolbal!’

Toen begon Snorrebaard vlug met zijn pootjes, de wolbal af te rollen en... daar kwam het hoofd van Pinkeltje te voorschijn.

‘O!’ riep Pinkeltje, toen hij er uit geklommen was, ‘wat ben ik blij, dat je me geholpen hebt, Snorrebaard, die stoute Wipstaart...’

Maar daar ging de deur open en kwam de moeder binnen.

‘Trip-trip-trip-trip,’ holde Pinkeltje gauw naar zijn holletje.

Wat schrok de moeder, de hele wolbal was in de war.

‘Stoute poes,’ zei ze tegen Snorrebaard, ‘wat heb je gedaan, je krijgt geen melk vandaag.’

Dat hoorde Pinkeltje en hij vond het erg akelig voor Snorrebaard en was héél boos op Wipstaart. Maar gelukkig kreeg Snorrebaard toch later zijn bakje melk van de moeder.