De avonturen van Pinkeltje

[p. 115]

XIX Pinkeltje en de behangers

Pinkeltje werd wakker in het muizenholletje achter de etenskast.

‘Wat is het al erg licht,’ dacht Pinkeltje, ‘het is zeker al heel laat, maar wat een lawaai hoor ik in de grote kamer.’

- ‘Krits! - Krats! - Krab! - Boem! - Boem!’

Nu werd Pinkeltje erg nieuwsgierig en keek gauw eens door het gaatje de kamer in.

‘Neen!’ Maar wat was dat? Daar liepen een heleboel mannen in de kamer en ze droegen de stoelen, tafels, kasten en het kleed de kamer uit. Daar was er zelfs één, die alle gordijnen mee nam! Pinkeltje begreep maar niet, wat dat nu moest!

‘Zou de moeder dat wel goed vinden, dat al die mannen alles zo maar weghaalden?’

Toen werd Pinkeltje erg bang.

‘Zouden de moeder en de vader en de kindertjes uit het huis misschien gaan verhuizen? O! Wat zou dàt akelig wezen.’

[p. 116]

‘Snirp-Snirp-Snirp-Snirp,’ wat een akelig geluid was dat nu weer. Pinkeltje begon er bijna van te rillen.

‘Snirp-Snirp-Snirp.’

Heel voorzichtig keek Pinkeltje om de hoek van het holletje en... neen, maar wat schrok Pinkeltje daar... daar zag hij één van de mannen zo maar overal het behang van de muur trekken.

‘O, o,’ dacht Pinkeltje, ‘wat zal de moeder nu vreeslijk boos worden,’ want ze zei altijd:

‘Kinderen, jullie mogen niet knoeien op het behang en ook geen vlekken maken, dat staat erg vies en lelijk.’ En daar trok die stoute man nu al het behang er zo maar af!

‘Ik wou,’ dacht Pinkeltje, ‘dat Snorrebaard, de poes, dien lelijken man maar eens een flinke krab gaf.’ Maar Snorrebaard was nergens te zien.

Daar ging eensklaps de deur open en de moeder stapte naar binnen.

‘Nu zal ze wel boos en verdrietig worden,’ dacht Pinkeltje en hij keek erg bang naar de moeder.

Maar daar begreep Pinkeltje nu niets van. De moeder werd helemaal niet verdrietig of boos en ze zei tegen dien stouten man:

‘Dat gaat héél goed, wilt u een kopje koffie?’

Nu was Pinkeltje wel zo verbaasd, dat hij zijn pijpje uit z'n mond liet vallen, omdat zijn mondje open ging. Pinkeltje bleef maar niet grote ogen kijken.

‘Rrrrt! rrrrt!’ daar kwam Knabbeltje en ‘rrrt, rrrrt!’

[p. 117]

daar was Grijshuidje ook al en ‘rrrt! rrrt! rrrt! rrrrt!’ kwamen Langstaartje, Zwartsnoetje en Kraaloogje het muizenholletje binnen rennen en ze hadden toch zo'n pret en ze lachten maar en dansten om Pinkeltje heen. Ja, Knabbeltje en Kraaloogje pakten zelfs Pinkeltje bij een handje en terwijl ze met hem ronddansten, piepten ze maar:

‘Hoera! Hoera! Hoera! Daar zijn de behangers! Die komen nieuw papier op de muren plakken en dat doen ze met heerlijke roggepap!’

‘Hoera Pinkeltje, wat zullen we onze buikjes straks lekker rond eten aan de pap!’

Maar Pinkeltje begreep het niet erg goed.

Hij vroeg: ‘Wat is dat nu toch, dat ze gaan doen?’

Toen zei Knabbeltje: ‘De moeder laat mooi, nieuw behang op de muur plakken en dat doen die mannen met roggepap en dat smaakt heerlijk en heerlijk!’

En de muisjes zaten allemaal voor het gaatje en keken of de mannen nog niet kwamen met de pap.

‘Stap-stap-stap-stap,’ daar kwam een man aan die twee grote emmers droeg.

‘Dáár is de pap - dáár is de pap!’ riepen de muisjes zacht tegen elkaar en ze begonnen weer opnieuw in hun holletje rond te dansen.

Pinkeltje vond het helemaal niet aardig en ging een beetje boos in een hoekje zitten. Maar toch werd hij weer nieuwsgierig, naar wat de mannen deden en voorzichtig gluurde hij uit het holletje de kamer in.

[p. 118]

Daar ging juist een man met een grote kwast over een heel lang stuk papier. Toen dat gebeurd was, tilde hij het papier op en plakte het netjes op de muur.

‘Hèèèè!’ zuchtte Pinkeltje, ‘wat is dat mooi, dat nieuwe papier!’

‘Ting! Ting! Ting! Ting!’ sloeg de grote klok in de gang en nu hielden de mannen op met werken en gingen de deur uit naar hun huis.

‘Rrrrt! rrrt! rrrrt!’ daar renden de muisjes gauw op de emmers af om van de pap te snoepen.

Kraaloogje sprong boven op de rand en... opeens was Kraaloogje verdwenen in de emmer.

‘Piep - Piep - Piep - Piep,’ hoorde Pinkeltje - maar het klonk zo raar, helemaal niet of Kraaloogje plezier had.

‘Piep! piep! piep! piep! help! Pinkeltje! ik ben in de pap gevallen en kan er niet meer uit!’

[p. 119]

Zo hard hij kon, holde Pinkeltje naar de emmer en al de andere muisjes holden mee.

‘Piep! piep! piep! piep! piep!’ O, o wat was die Kraaloogje bang. Gauw klom Pinkeltje op de rand van de emmer.

Alle muisjes piepten maar door elkaar en keken vreeslijk verschrikt naar Kraaloogje in de emmer met pap, die er maar niet uit kon komen.

Kraaloogje sloeg maar met zijn pootjes in de pap en telkens als hij tegen de emmer wilde opklimmen, gleed hij uit en viel hij weer naar beneden.

‘Wat moeten we doen! Wat moeten we doen!’ riepen de muisjes. ‘Kraaloogje zal verdrinken! Wat moeten we doen! Pinkeltje, zeg toch, wat we moeten doen!’

Pinkeltje was ook erg geschrokken en keek angstig om zich heen en toen... bedacht hij opeens hoe hij Kraaloogje kon helpen.

[p. 120]

Op de rand van de emmer lag een grote kwast, waarmee de man de pap op het papier gesmeerd had. Pinkeltje duwde en duwde tegen de kwast en... ‘Plof,’ daar viel de kwast in de pap! Nu kon Kraaloogje gauw langs de stok van de kwast uit de emmer klimmen!

Wat was die Kraaloogje blij, en dadelijk likten de andere muisjes hem helemaal schoon.

‘Maar nu ga ik gauw naar het holletje,’ zei Pinkeltje, ‘ik wil eerst nog een pijpje roken en dan ga ik slapen, want het is, geloof ik, al erg laat geworden.’