De avonturen van Pinkeltje

[p. 97]

XVI Pinkeltje en het rode speelgoed-autotje

Pinkeltje was aan het wandelen in de kamer. Het was al héél laat, zo laat, dat de vader en de moeder en de drie kindertjes al lang in bed lagen en lekker sliepen. Maar het was helemaal niet zo erg donker in de kamer, en dat kwam, omdat de maan net door het raam naar binnen scheen. Daarom kon Pinkeltje ook alles goed zien. Eerst wandelde Pinkeltje om de tafelpoot heen langs het mooie voetenkussen van de Moeder en... wat zag Pinkeltje toen op de grond staan, - vlak bij de speelgoedkast?... De mooie, grote, rode speelgoedauto van het jongetje.

‘Dat is leuk,’ dacht Pinkeltje, ‘met die auto ga ik eens lekker rijden.’ En juist wilde Pinkeltje in de auto stappen, toen hij Langstaartje en Zwartsnoetje zag aankomen. Gauw kroop Pinkeltje nu in de auto. De twee muisjes hadden niet gezien, dat Pinkeltje in de auto was gestapt, Pinkeltje zat heel, héél stil en lachte zachtjes, want Pinkeltje dacht: ‘Ik zal die Lang-

[p. 98]

staartje en Zwartsnoetje eens lekker aan het schrikken maken.’

Toen nu de twee muisjes vlak bij de auto waren, kneep Pinkeltje ineens in de auto-toeter...

‘Phoe! Phoe!... Phoe!’... deed de toeter. Wat schrokken die twee muisjes... ‘holderdebolder, de bolder, de bolder,’ holden ze zo gauw ze konden weer naar hun muizenholletje terug!

‘Ha! ha! ha!’ lachte Pinkeltje, ‘domme Zwartsnoetje en domme Langstaartje, je hoeft helemaal niet zo te schrikken, want ik doe het maar, ik Pinkeltje!’

Nu kwamen alle muisjes gauw te voorschijn en liepen op Pinkeltje toe.

‘Dat is echt flauw van je, Pinkeltje,’ zei Zwartsnoetje, ‘om ons zo te laten schrikken.’ Pinkeltje draaide wat aan het stuur van de auto, en drukte op een knopje, maar wat was dat?... Daar begon opeens de auto te rijden.

‘Hoera! Hoera!’ riepen alle muisjes en Pinkeltje wuifde vrolijk met zijn kleine blauwe mutsje naar de muisjes.

Maar wat gebeurde daar? Pinkeltje werd ineens erg bang, want het autotje ging hoe langer hoe harder, en wat Pinkeltje ook deed, het autotje wilde maar niet stil staan.

‘O! O! O!’ riep Pinkeltje. ‘Ik word zo bang!’ en zo goed mogelijk stuurde hij het autotje de kamer door.

Alle muisjes keken vreeslijk verschrikt, Pinkeltje

[p. 99]

vlóóg door de kamer! Daar ging hij recht op het voetenkussen aan!

Grijshuidje hield gauw zijn pootjes voor zijn oogjes, om maar niet te zien, hoe die arme Pinkeltje tegen het voetenkussen aan zou rijden, maar... Pinkeltje reed er net vlak langs...

‘Pas op! Pas op!’ riepen de muisjes, want daar liep Zilverdraadje.

Zilverdraadje keek gauw om - ‘prrr-prrr-prrr’ - daar kwam het autotje met Pinkeltje recht op Zilverdraadje aan.

‘Ga gauw weg! Zilverdraadje!’ riepen de muisjes.

En net was de auto met Pinkeltje vlak bij Zilverdraadje, toen de spin nog gauw tegen de poot van de tafel omhoog kroop en ‘prrr-prrr-prrr’ vloog Pinkeltje vlak langs de tafelpoot.

Met een grote zwaai zwierde hij om een stoel heen en recht op de kast af. Pinkeltje hield stevig het stuur in zijn handen, zijn kleine witte baard fladderde achter hem aan. De muisjes zaten allemaal vlak bij elkaar en ze keken heel erg bang.

‘O! O!’ riep Langstaartje! ‘Nu vliegt Pinkeltje met de auto tegen de kast aan!’

‘Prrr-Prrr-Prrr,’ deed de auto en ‘rrrt,’ vloog hij met Pinkeltje onder de kast, weg was Pinkeltje maar ‘Prrr-Prrr-Prrr-Prrr’ - daar schoot Pinkeltje met de auto weer onder de kast uit recht op de muisjes aan!

‘Pas op! pas op!’ gilde Pinkeltje en de muisjes ren-

[p. 100]

den allemaal, holderdebolder de kamer door, zo hard ze maar konden!

Maar daar ging de deur open en wie kwam daar binnen? - Snorrebaard! - ‘Rrrt-rrrt-rrrt,’ vlogen de



muisjes naar hun holletje, want ze waren altijd bang voor Snorrebaard.

‘Phoe-Phoe-Phoe-Phoe,’ toeterde Pinkeltje uit de auto.

‘Hè! wat is dat voor een lawaai?’ zei Snorrebaard, die de kamer rond keek.

[p. 101]

‘Trrrt,’ daar schoot de auto met Pinkeltje vlak langs zijn neus.

Snorrebaard maakte een rare sprong in de lucht en dacht: ‘Hè, dat is vast een rare, rode muis! Wacht maar, jouw lelijke muis, ik zal je wel even pakken!’

Met grote sprongen holde Snorrebaard achter de auto en Pinkeltje aan, ‘frrrt-frrrt-frrrt,’ vloog de auto met Pinkeltje verder.

Snorrebaard wachtte nu even, daar kwam het rode ding weer aan, recht op Snorrebaard.

‘Pas op! Snorrebaard! pas op!’ Snorrebaard keek erg verbaasd... en hij was zó verbaasd, dat hij niet weg liep en toen... toen bomde Pinkeltje met de auto tegen Snorrebaard aan.

‘En wat gebeurde er toen, denken jullie?’

Pinkeltje vloog uit de auto een heel eind door de kamer en plof, daar viel Pinkeltje in het bakje met melk van Snorrebaard.

En Snorrebaard riep: ‘Miauw! miauw! miauw!’ en was zó geschrokken, dat hij de kamer uit rende.

Toen was het helemaal stil in de kamer.

De muisjes kwamen gauw uit hun holletje.

[p. 102]

‘Waar is Pinkeltje, waar is Pinkeltje?’ riepen ze allemaal verschrikt.

‘Brrr-brrr-brr,’ wat een raar geluid was dat! Knabbeltje keek rond en wat zag hij toen?... Daar in het melkbakje van Snorrebaard kwamen allemaal borreltjes in de melk en toen... zagen de muisjes heel langzaam een blauw puntmutsje te voorschijn komen, tussen de borreltjes van de melk en toen... het gezichtje van Pinkeltje en toen... kroop Pinkeltje uit het melkbakje en hij was helemaal wit van de melk. Dat was zo'n raar gezicht, dat alle muisjes heel hard moesten lachen. Maar Pinkeltje lachte helemaal niet en zei: ‘Helpen jullie me maar gauw met mijn kleren te drogen.’

En toen holde hij vlug naar het muizenholletje achter de etenskast en de muisjes liepen mee en allemaal hebben ze toen geholpen om Pinkeltje weer schoon te maken.