De avonturen van Pinkeltje

[p. 86]

XIV Pinkeltje en de pop, die straf had

Toen Pinkeltje op een avond uit zijn holletje achter de etenskast de kamer in keek, zag hij de twee meisjes uit het huis gezellig in een hoekje van de kamer met wel vier poppen spelen.

Pinkeltje zag, hoe één van de meisjes een grote pop oppakte en een heel boos gezichtje zette.

‘Foei!’ zei ze tegen de pop, ‘nu heb je wéér een vlek op je blouse gemaakt, ik ben héél, héél boos op je, ga maar in de hoek staan, en als wij met de andere poppen naar boven gaan, moet jij vannacht hier alleen in de kamer blijven.’ En ze pakte de pop op en zette haar met het gezicht in de hoek. En daar stond de pop - en de meisjes wilden zelfs niet meer naar de pop kijken.

‘Och, och,’ dacht Pinkeltje, ‘wat is dat meisje boos, en zou die arme pop heus de hele nacht hier in de hoek moeten staan?’ Daar kwam de moeder binnen.

‘Meisjes,’ zei ze, ‘het is bedtijd, pak alle poppen gauw op en dan naar jullie bedjes!’

[p. 87]

Pinkeltje zag, hoe de meisjes de poppen opnamen en de kamer uitgingen.

Pinkeltje zag ook, dat de grote pop in de hoek was blijven staan, en toen het nu heel laat was en alle



mensen in het grote huis sliepen, wandelde Pinkeltje naar de pop toe. Hij vond het wel heel verdrietig voor die arme pop om een hele nacht in de hoek te moeten staan. En ze leek al zo moe, want ze stond helemaal scheef en haar hoofdje was voorover gebogen.

‘Krik, Krik,’ daar ging de deur open en heel zachtjes stapte Snorrebaard binnen.

[p. 88]

‘Snorrebaard,’ riep Pinkeltje, ‘wil je eens een keer heel erg lief zijn?’

Natuurlijk wilde Snorrebaard dat.

‘Nu,’ zei Pinkeltje, ‘neem dan die grote pop, die hier voor straf in de hoek staat, omdat ze een vlekje op haar jurk heeft gemaakt, in je bek, en draag haar gauw naar de slaapkamer van de meisjes. Ik kan haar niet dragen, want ze is véél te zwaar voor mij en ik vind het toch zo akelig, als ze de hele nacht moet staan te slapen!’

Dadelijk pakte Snorrebaard de pop op en liep er mee naar de kamer van de meisjes en Pinkeltje liep vlug achter Snorrebaard aan.

‘Floep!’ daar sprong Snorrebaard met de pop op een stoel, die naast de twee bedjes, waarin de meisjes sliepen, stond. Pinkeltje klom ook op de stoel en toen... kroop Pinkeltje in de blouse van de pop, en hij riep met zijn kleine stemmetje:

‘Meisjes, meisjes, worden jullie eens wakker!’

‘Wie roept daar toch?’ riep het eene kleine meisje, dat wakker geworden was.

‘Dat ben ik, Liesje, die voor straf in de hoek moest staan.’

Het meisje wreef haar ogen uit, om te zien, of ze wel goed zag en hoorde en toen - toen maakte ze vlug haar zusje wakker.

‘Lieve meisjes,’ zei Pinkeltje in de pop, ‘ik heb er erge spijt van, dat ik die vlek op mijn jurk heb

[p. 89]

gemaakt, maar ik viel ook juist op het plekje, waar jullie je bekertje chocolade had gedronken - en... en... ik vind het zo vreeslijk de hele nacht in de hoek te moeten staan, kunnen jullie me niet vergeven?’

De meisjes zaten beiden rechtop in hun bedjes en luisterden met heel grote verbaasde ogen naar die pop, die ineens praten kon.

‘Mag ik,’ zo vroeg Liesje, ‘vannacht niet op deze stoel blijven zitten, dat ik dicht bij jullie ben, ik vind het zo akelig daar beneden en ik word er ook zo koud en moe van.’

Toen nam een van de meisjes Liesje van de stoel

[p. 90]

en legde haar naast zich in haar warme bedje. En ze gaf haar een zoentje en zei:

‘Liesje, wij vinden het nu ook akelig voor jou, hoor en daarom mag je vannacht bij ons slapen. Doe maar gauw je oogjes toe, en morgen zal ik nog wel eens proberen, of ik met zeep die chocoladevlek er uit kan krijgen. Nacht Liesje,’ en het meisje stopte Liesje lekker toe.

Pinkeltje was zo blij, dat de meisjes weer lief voor Liesje waren, dat hij, toen ze weer ingeslapen waren, heel voorzichtig uit de blouse van de pop kroop. Toen stapte hij zachtjes over de dekens tot bij de gezichtjes van de twee meisjes en gaf ze allebei een klein zoentje. Toen klom Pinkeltje weer uit het bedje en liep vlug de kamer uit en naar zijn holletje.

En de volgende dag zag Pinkeltje, hoe het ene meisje de blouse vast hield en hoe de andere, met een doekje en zeep en water, de vlek helemaal weg maakte! En... hoe ze aan Liesje vroegen: ‘Hoe ben je toch boven gekomen, en waarom wil je nu niet meer tegen ons praten, we wisten helemaal niet, dat je praten kon?’

Maar Liesje zei niets, hoè de meisjes ook vroegen.

‘Misschien,’ zei een van de meisjes, ‘misschien is het wel een kaboutertje geweest, die haar naar boven bracht en haar liet praten.’

En toen moest Pinkeltje heel even lachen, want hij wist wel, dat het geen kaboutertje was geweest maar dat het...? ............... was geweest!