Het land van de dorst

[p. 215]

Naar Traghen

De ‘molto cortesia’, de groote vriendelijkheid en voorkomendheid, die Balbo me in het vooruitzicht heeft gesteld, bestaat hier goddank niet alleen in overdadige eetpartijen, en een pokertafel tot laat in de nacht.

De regimentsgazelle, die toch onder geen beding iets van de brief van den gouverneur kan weten, loopt me op de hakken, van dat ik met het vervloekte stuifzand op de lippen wakker werd.

Zelfs de dubbele vensters van het fort helpen niet tegen die plaag. Een beetje wind in de nacht, en men raakt ongewild en in letterlijken zin aan het tandenknarsen.

[p. 216]

Torelli heeft zijn Fiat al buiten laten zetten, en als hij ons ziet komen, nadert hij met zijn oppasser, haastig, dat de dag vooral niet oudbakken wordt, eer we op weg zijn.

Want we hebben ons voorgenomen vandaag de vijf en zestig kilometer sérir door te ploegen, die tusschen Murzuch en Traghen liggen.

Traghen moet groen zijn, licht olijfkleurig groen, omdat die kleurstof in het zand zit, waarvan alles is opgetrokken, en omdat rond Traghen een prachtige, ongerepte oase ligt.

Maar het zal wel wat voeten in het zand hebben, eer we daar iets van te zien krijgen.

Als we een uur onderweg zijn, kan men de mooie minaret van Murzuch's moskee nog met de hand vatten, en is de oppasser al een uitputting nabij.

Want die brave kerel is niet alleen meegenomen voor zijn pleizier, of om de steekvliegen uit de hals van zijn baas te weren. Hij is meer de ‘een-menschen’-kracht, die bij de sterke Fiat-motor opgeteld moet worden, om met succes door het zand te komen. Zoo gauw de wagen wat zakt, en de wielen werken zich, loos draaiend, dieper en dieper in het zand, springt hij van zijn plaats en zet zijn corpus tegen de achterkant van de wagen. Als we dan weer eenmaal rijden, moet hij zich nog, de gele muilen in de hand, haasten om ons weer in te halen, want stoppen doen we niet, als we juist weer een stukje opschieten.

Het wordt straks beter, zegt Torelli, als we voor de zooveelste keer de meegenomen matten en planken voor de wielen hebben gelegd, om de wagen gelegenheid te geven zich uit de kuil te werken.

[p. 217]

Nu, het wordt tijd ook. De zon wil voor één maal de sterkste zijn, en de schilder eens goed inprenten, dat het niet aangaat in de woestijn met opgestroopte mouwen te loopen. Aan vijf kanten hebben we zand en gravel, en aan de zesde kant van ons bestaan de zon. Het leer van de bekleeding staat op ontbranden en geeft inderdaad de sensatie van zich te branden, als men er bij ongeluk even de hand tegen legt.

Ik wuif als een bezetene met mijn waaiertje, en probeer mijn hoofddeksel langs alle kanten uit te rekken, dat het een beetje meer schaduw geeft.

Van praten komt niets. De majoor heeft al zijn aandacht en heel zijn exploratie-instinct noodig om zoo te koersen, dat we weer niet vastraken, en daarbij komt er meer zand dan woorden op de lippen.

Van Terra Verde is nog niets te bespeuren, wel van stukgeschoten nederzettingen. Daarvan zijn we er al een drietal gepasseerd. Kleine verzamelingen van volkomen in puin geschoten en later nog eens extra omver gehaalde huizen, waarin geen mensch meer verblijf houdt.

De re-occupatie schijnt hier niet bepaald van een leien dakje te zijn gegaan. De verwilderde, verzande groepen palmen, die we passeeren, nu we eindelijk op een soort harde karavaanweg zijn beland, zijn op veel plaatsen duidelijk in brand gestoken en platgebrand. Met uitzondering van misschien een enkele Bedouïnenstam, is het land van Murzuch tot Traghen nu onbwoond.