Het land van de dorst

[p. 212]

Bougha

De officieren vinden hun vertier en al wat zij behoeven in het casino, en de sergeants en soldaten in de speciale cantines.

Bougha vinden zij er niet, en bougha is voor de meesten hier een levensbehoefte, een noodzakelijke stimulans, een sleepende kwaal geworden.

Voor een paar centen schenkt men al een redelijk groot glas, voor een enkele lire een glas van zeker twee deciliters inhoud.

Als men nu nog weet, dat de bougha hier zoo om ende om een sterkte heeft van vijftig procent, dus tien procent meer dan het gewone consumptieproduct in Holland, kan men zich zoowat voorstellen hoe hier bougha gedronken wordt, en welke de gevolgen van deze dagelijksche versnapering zijn.

De twee Askaris bijvoorbeeld, die nu voor de wankele tapkast staan, hebben al lang de kinderachtigheid afgelegd om een paar kleine glazen achter elkaar te drinken. Ze bestellen een groote anis (zelfs hier vindt de hypocrisie nieuwe namen uit om de ondeugd te bemantelen), en krijgen een bierglas vol van het waterklare vergift.

Vergift, inderdaad. Ik heb altijd met interesse en genoegen kennis genomen van de verschillende distillaten, die mij in het glas en op de tong kwamen, en de Luiksche ‘Histoire de l'eau de vie’ prijkt op een goede plaats in mijn bibliotheek, maar deze bougha behoort bij de dranken die ongeschikt zijn voor de menschelijke consumptie.

[p. 213]

Juist als de amourette in Parijs, die gevloekte pseudo-absinth, vijf, zes uur daarna in het achterhoofd ontkiemt als slaapbollenzaad, komt dit bocht reeds eerder op als onkruid in de geest en in het lichaam.

En de bestuurlijke autoriteiten zouden goed doen het stoken ervan ineens en definitief te verbieden, tot heil van soldaat en inlander.

De bespottelijke plaats die Nederland in de importstatistiek van Tripoli inneemt, kan dan en passant wat beter worden, door de import van de rijks-oorlam uit Nederland, dat (met een slaperige voorliefde voor witte hemden boven zwarte) toch ook een onbestreden reputatie heeft als stokende natie.