Het land van de dorst

Nu

Wanneer men nu door Murzuch wandelt en zich even buiten de nieuwe straat begeeft, vertellen overal ruïnen en brokstukken van huizen nog van de verschrikkelijke strijd, die er om de stad is gevoerd.

Na de ontdekking van de eerste overlevenden kwamen langzaam-aan andere groepen vluchtelingen de stad binnen, en toen maarschalk Badoglio op den 24sten Januari 1930, drie dagen nadat Amedeo van Savoia aan het hoofd van zijn kameelruiters de stad was binnengetrokken, voor het eerst weer de vlag heesch op het fort, was hij ontsteld over de ongekende ellende, die onder de bevolking heerschte. De menschen vraten de gerst zonder te kauwen, en rukten elkander de beten uit de mond, zoodat Badoglio's eerste werk was voor een regelmatige distributie van gerst zorg te dragen, waarop de menschen zouden moeten teren tot de oogst van de vijfentwintig duizend palmen, die Murzuch telt, kon worden verzameld. Ook werden kleeren uitgedeeld en werd een voorloopige ambulance ingesteld, die de ergste gevallen behandelde.

Toch duurde het maar zeer kort, of de handel, die de Fezzaneezen in het bloed zit, begon weer te bloeien. De wonderlijkste dingen werden weer op de markt

[p. 201]

verhandeld, en met de wederopleving van de markt werd ook het gevaar van de oude kwaal, de malaria, weer grooter.

Murzuch is altijd de groote exportplaats van malaria geweest. De vaste en vlottende bevolking infecteerde elkaar, en de malariamug vond in de putten en bronvijvers rondom Murzuch een voortreffelijk teeltgebied.

Vrij kort nadat met de wederopbouw van fort en vestingen begonnen was, liet majoor Torelli een markthal optrekken, die volkomen past in de rustige, simpele architectuur van hier: zware, vierkante kolommen, die een dikke dakplaat dragen en altijd genoeg schaduw geven, om op het tegen de zon beschutte deel koopwaar uit te stallen.

En de strijd tegen de malaria begon.

Een strijd die niet alleen hier in Murzuch, maar ook in andere deelen van Lybië tot de grootsche praestaties behoort van de Italiaansche bevelhebbers.

Meer dan vijf H.A. zout-moeras en tientallen zouthoudende bronnen, waarin de larven van de malariamug een verblijfplaats vonden, werden drooggelegd, terwijl ook op alle andere manieren de verbreiding van de ziekte werd tegengegaan.

Nu kan de statistiek van de koloniale dienst der volksgezondheid met gerechtvaardigde trots meedeelen, dat in het afgeloopen jaar niet een enkel geval van malaria behoefde te worden geconstateerd.