Het land van de dorst

[p. 198]

Uit Murzuch's verleden

Toen de Marokkaan El Muntasser ben Mohamed haar grondvesten legde in 1310, werd de stad hoofdplaats van de omliggende gebieden, en bleef dit tot op vandaag. Haar geschiedenis gedurende al die jaren is als de geschiedenis van heel Tripoli, en wat het kustland beroerde, vond hier bijna steeds zijn terugslag. Nadat in 1914 de Italianen bezit hadden genomen van de stad, konden zij deze slechts van lente tot winter behouden: in December moesten zij haar prijs geven, en viel de stad in handen van de Senussita, die er hun afpersers-practijken weer onbelemmerd konden uitvoeren. Van 1914 tot 1930 stond de stad bloot aan herhaalde oorlogen en onderlinge oneenigheid van de hoofden, die ieder trachtten zich zooveel mogelijk te verrijken. De honger waarde er rond, en de spaansche griep decimeerde de bevolking.

Geen huis stond meer ongehavend, toen in 1930 de eerste colonne van het re-occupatieleger de poort introk, en noch in de stad, noch in de omgeving konden de soldaten een enkel levend wezen ontdekken.

De stilte van de dood heerschte er. Tot de kameel-ruiters in de avond ontdekten, dat er schimmen tusschen hun kameelen rondspookten, die uit de uitwerpselen van de dieren wat onverteerde gerstkorrels zochten, en zoo uren bezig waren om een handvol ‘voedsel’ te verzamelen.

Men had de grootste moeite de menschen te naderen, die bij het minste gerucht of de minste beweging als schuwe dieren de vlucht namen.

[p. 199]

Kleeren hadden zij niet meer, zelfs geen lendendoek, terwijl zij overdekt waren met lidteekens en uitslag, en sommigen met groote, open wonden en verminkingen rondliepen, etterend en zwerend.

Het waren wezens, die alleen in de verte nog aan menschen herinnerden, half gek van honger en ellende.

Maar met nog genoeg menschelijks om zich diep te schamen over hun toestand. De toestand, waarin zij verkeerden, was het laatste gevolg van het zegenrijk bestuur dat, tot enkele dagen voor de Italianen de stad namen, Abd-el Nebi Belcher over hen had gevoerd.

Toen de Italianen de stad tot op twee dagmarschen genaderd waren, riep hij de bevolking tezamen, en kondigde haar aan, dat, zoodra de Italianen de stad waren binnengetrokken, een ieder, man, vrouw en kind, zou worden gefusilleerd, omdat de Italianen wraak zouden nemen over de rebellie van 1914.

Hij overreedde hen, alles wat waarde had op kameelen te laden, het vee bijeen te drijven, en onder zijn hoede en bestuur de vlucht te nemen naar het Zuiden.

De bevolking, die meende dat er geen uitweg was, gaf gehoor aan de raad, met als gevolg dat dit pronkstuk van alle vrijheidshelden, nadat men slechts enkele uren de stad achter zich had gelaten, zijn mannen bevel gaf de bevolking van Murzuch terug te drijven naar haar gebied.

Met een enkel stuk kleeren kwamen de bedrogenen weer in hun ruïneuze stad terug, en Nebi Belcher voerde hun bezittingen, de vrucht van jaren werken en sparen, mee.

[p. 200]

Als de geruchten waar zijn, is deze schurk in ieder geval door de wraak Gods achterhaald, en moet hij met zijn mannen van dorst gestorven zijn, in een kamp achter de Zuid-Algerijnsche grens.