Het land van de dorst

‘Sorry’

Er staat een zanderig windje pal tegen, en nu we weer vertrokken zijn, offer ik een heel doosje lucifers op, om tegen wind in een cigaret aan te steken. Ik breng het niet verder dan een verbrande vinger en een verkreukelde, maar standvastig niet-brandende cigaret.

Dan kan een van de jongens achter me in de wagen het niet meer aanzien. Hij tikt me tegen de schouder, pakt een cigaret uit zijn eigen pakje, steekt die aan, neemt hem uit de mond, draait er eenigszins plechtig en ijdel dat hij weet hoe het hoort, het stukje af dat tusschen zijn lippen was, en biedt me dan het rookwerk aan.

Dat is hoffelijkheid van de beste soort op een woestijnreis, en ik heb herhaaldelijk gezien, hoe in dergelijke kleinigheden zich een natuurlijke beschaving openbaart, die echter en deugdelijker is dan de wijze, waarop in onze beschaafde kringen een teenkootje gekraakt, en dan volslagen onvruchtbaar en hinderlijk zorgeloos ‘sorry’ gemompeld wordt.

Verder wordt de tijd gekort met lessen.

Een klein zwartje leert me tong-kreukelende medeklinkers uitspreken, en zijn buurman vertelt me van

[p. 195]

iedere zandhoop langs de weg de naam en wat er verder wetenswaardigs aan is.

Tot alle gemoederen in beslag worden genomen door een stilstaande camion, ver voor ons uit op de weg. Ik hoor nu pas dat er vanmorgen al een vóór ons vertrokken is. Een ‘burgerwagen’, zooals dat hier heet, dus een vrachtwagen van een of andere firma in Tripoli, die bouwmaterialen of andere goederen in opdracht van het militaire bestuur de woestijn inbrengt.

Als we naderen, zie ik de beide bestuurders rustig op de treeplank zitten, uit de zon en uit de wind. Ze rooken cigaretten en staan pas op, als we stoppen, vlak achter hun vehikel.

Een kapotte bougie, en nog een paar kleinigheden; maar de wet van de weg is hier streng, en er is geen denken aan dat we vertrekken, eer de pechvogels geholpen zijn.

Ik zie ons chauffeurtje in de motorkap van de andere wagen duiken, disputeerend, gesticuleerend, en binnen eenige minuten zelfs verbitterd betoogend. De onkunde van de anderen moet het ontgelden, maar het is mij wat al te lawaaierig, die garage-herrie midden in de doodstille vlakte, en ik slenter dan ook de weg af, het eindelooze in....