Vlaggen
Want de vlaggen-ceremonie, waarover ik eerder al eens schreef, en die in Tripoli de omgeving van het Castello met wijding en eerbiedige stilte vervult, is ook hier, en verder nog de woestijn in, voorschrift.
En, ik moest het tot mijn spijt bemerken, al te vaak voorschrift alléén. Wanneer op het trompetsignaal alleen de inlanders in de houding vliegen, maar de officieren zelfs niet hun cigaret uit de mond nemen, of hun gesprek onderbreken, wordt heel de gebeurtenis paskwillig en gaat de opvoedende kracht er van volkomen verloren.
Maar, niets kwaads van Umm el Abid, deze forteres der kleine vreugden, want ik heb er de ceremonie niet meegemaakt. Wel heb ik er gezien, hoe de Eritreanen de kunst van het daken-vlechten niet gauw uit de hand kwijt zijn. Van palmblad en palmstelen hadden ze een rond, zuiver verloopend dak gemaakt op een van de kleine gebouwtjes, die binnen de zware muur staan. Het zal ze goed doen, zoo'n rond dak vlak bij zich te zien, en het zal ze herinneren aan het verre vaderland, waarin overal de dalen zoo met die paddestoeldaken zijn overstrooid.
Toen we de poort uitgingen naar onze wagen, langs de vier man sterke wacht, die trots en ijdel in het geweer gesprongen was, speelde er een op een vreemd instrument, een ding dat het midden hield tusschen een luit en een ukulele, en dat als klankbodem een met schapenhuid bespannen, ondiep pannetje had, waarin het geluid zich sterker en donkerder hoorde worden.
Auteursrecht onbekend