Het land van de dorst

Umm el Abid

Voor Umm el Abid leeft de vlakte nog eenmaal weer op tot steile heuvels, tot gekartelde, hooge randen langs vlakke plateau'tjes, tot grilligheden ook die culmineeren in een wonderlijk, losstaand, zwart gevaarte, met een smalle, wankele basis. Testa di Garibaldi hebben de soldaten hier het ding gedoopt, in navolging van het dozijn plaatsen in het moederland, dat er een uitstekend, vreemd gevormd rotsdeel op na houdt en deze bezienswaardigheid naar de groote avonturier heeft gedoopt.

Hier heeft hij nog minder karakteristieke en gedecideerde trekken dan elders, maar voor een woestijn-Garibaldi is hij toch zeker opvallend genoeg. De weg loopt onder zijn wangen door en doet even zóó raar, dat we er een man uitzetten om te kijken, of we met de wielen over de leegte gaan hangen. Men beweert wel dat men in het zand altijd zacht valt, maar stel, dat we eerder beneden waren dan de Spa en dat we dat oude, zware karkas op onze botten kregen.

Nog een hortje, nog een liter olie, en we zijn in

[p. 182]

Umm el Abid, het aardigste fortje van de heele keten tot nu toe. Een gezellig fort, echt vriendelijk en landelijk, zooals bij ons de groen-overwalde kazematten wel in het polderland liggen.

En een vriendelijk, jong kapiteintje, dat er baas is, met een baard à la Balbo en een gezicht als Franciscus voor zijn veertigdaagsche vasten, dat zoowaar (een groote zeldzaamheid hier) bijna behoorlijk Fransch spreekt, en oprecht blij is dat er zoomaar twee menschen uit de hemel vallen om zijn maal te deelen. Hij wil inderhaast nog een paar hoenders laten vermoorden, maar we zijn volkomen tevreden gesteld met een omelet als een avondblad en een litertje koele wijn. En nu er ook nog kaas is met prachtige, groene schimmels, die de kamer vol maakt met een fijne, scherpe geur, ben ik haast bevreesd dat we hier zullen blijven plakken.

Maar ik denk, dat ze in Sebha op ons rekenen met het late middagmaal, en scheur me daarom los van zooveel gastvrijheid en hartelijkheid.

Even moeten we toch nog een fossielen-verzameling zien, van de kapitein, en de her en der geraapte vreemde steenen, en zijn vier muilezels, die glanzend gevreten in hun open stalletje staan, en waarop de kapitein zijn wandelritjes doet in de buurt, vergezeld van een van zijn oude soldaten. Dertien man liggen hier in garnizoen. Pik-en-pik zwarte Eritrea-menschen, Askari's van het bruikbaarste soort.

Ze zijn keurig in de kleeren, wat vadsig van het lange, lange nietsdoen, dat alleen onderbroken wordt door het eten, het slapen en het tweemaal daags salueeren van de vlag.