Het land van de dorst

El Gaf

El Gaf. Een stip die alleen op de stafkaart staat, en die op een autokaart zal moeten komen te staan, als dit gebied nog ooit voor ‘burgers’ ontsloten en toegankelijk wordt gemaakt.

Een makke heuvel, met een grijs, vervallen forteres, en beneden in de zandzee een benzinepomp.

We treffen juist twee wagens die kustwaarts gaan, vol leege benzine-vaten, en de chauffeurs zijn bezig elkaar olie-druipende blikjes doode visch en hompen brood te offreeren. Een van de twee vervoert een kransje Arabieren als onbetaalde ballast. Die zitten natuurlijk aan de thee en lispelen goeddeels onverstaanbare geheimen tegen elkaar.

De zeer eenzame sergeant die het ‘fort’ commandeert, is met zijn één man sterke leger afgedaald om ons te begroeten, maar niets ter wereld kan me bewegen hem te volgen, de helling van zijn residentie op. Als we voortmaken, rukken we vandaag nog Sheba binnen, een kei van een fort, en voordien kunnen we

[p. 178]

nog eten in Umm el Abid, dat me voorgesteld is als een betere pleisterplaats dan deze oneindig-verlaten en ellendige autodrenkplaats.

Ons chauffeurtje wisselt het noodige nieuws met zijn huis-keerende collega's en schrijft dan zijn bonnetje voor zoo- en zooveel liters. Betaald wordt hier niets, alles is militair, de afnemers en de leveranciers; en burgers zouden, zelfs al gingen ze ooit zoo diep de dschungle in, hier denkelijk geen drupje auto-sap kunnen krijgen.

Als ik er zoo bij sta toe te zien, hoe ons reservoir vol loopt, gedenk ik opnieuw in eerbied het ontzaglijke werk en de bijna onmenschelijke volharding van de Italianen hier: duizend kilometer van God en ieder goed-mensch-aan-de-kust verwijderd een betonnen benzine-reservoir in de grond te bouwen, en dat, alles voor de militaire behoeften en voor een snel en regelmatig verkeer tusschen de eene post en de andere, altijd gevuld te houden met benzine die eerst duizend kilometers in de vaten af moet leggen.