Het land van de dorst

En retour

Het meerendeel van de verbannenen had daar werk gevonden, en zich noodgedwongen verzoend met dit totaal andere leven (aan een kust, en in de nabijheid van een groote stad!), toen in 1930, nadat Fezzan van de laatste rebellen gezuiverd was, en rust was ingetreden, het gouvernement hun verlof gaf naar de geboortegrond terug te keeren.

Die toen hebben gezien hoe de vrachtwagens werden bestormd, hoe niet een enkele wilde achterblijven, maar hoe allen, buiten zinnen van geestdrift en blijdschap terug wilden naar hun land, spreken er nog met ontroering over.

Hon was vervallen. De tuinen waren verzand, de palmen verwilderd, de muren ingestort.

Maar in tempo groeide rond de militaire en burgerlijke gebouwen, in die twee jaar van hun ballingschap tot

[p. 161]

stand gekomen, rond hospitaal, school en presidium, een nieuw inlandsch leven.

De huizen werden uitgestukt en gerepareerd, de tuinen bevloeid, de palmen bevrucht. De families groeiden en zetelden weer breed als tevoren in de duistere mysterieuze huizen, waaruit zij eenmaal gedwongen werden heen te gaan.