Het land van de dorst

[p. 147]

Koude morgen

En in de morgen is er dan weer het toch, trots alles, verkwikkende heden: de eeuwige zwarte (een Eritrea-man is het ditmaal) die de pikduistere kamer nog donkerder komt maken met de eeuwige zwarte koffie. Ik zal een uitgelezen en gecompliceerde maag- en darmkwaal hebben, als ik terugkom.

Als ik terugkom, en van al deze zwarte koffie en Kerstmis-koude morgens niet ontijdig ga hemelen ergens in de groote vlakte....

Het is niet gemakkelijk om bij het licht van een kaars het valies vol te proppen. De ransel wil niet dicht, nu de nog kletsnatte gazelle-huid er boven op moet, en de broodzak is alweer zwaarder geworden van wat ik gisteravond in de omgeving verzamelde.

De kleeren, die ik niet vlug meer bergen kan, trek ik maar over elkaar heen aan, want ik heb in de laatste acht dagen ondervinding opgedaan van wat een vroege morgen in de woestijn kan beteekenen....

De trouwe donderwagen ratelt de eenzame binnenplaats alweer vol, en ons kleine reisgezelschap neemt saggerijnig en te vroeg gewekt de oude plaats tusschen postzakken en vracht.

Binnen een half uur zal ik me weer voelen als Jupiter, die de gansche voorraad donder tegelijk in zijn wagen heeft meegevoerd. Het is alleen of dat voortdurend heen en weer gesmeten worden het lichaam minder gevoelig maakt voor de kou. Misschien dekken thans reeds aan alle kanten eeltlagen mijn kwetsbaar lichaam af, en zal ik, eer de volle tweeduizend kilometer zijn

[p. 148]

afgelegd, een rijdende fakir zijn, die zich glimlachend uitstrekt op de naakte spiraalmatras van een woestijnfort.

Ik zie de handen van het chauffeurtje weer opzetten van de kou, en met dat vleugje sadisme dat een ieder van ons met zich draagt, voel ik hoe mijn lijf iets minder snel verkleumt onder de volslagen kapstokdracht die het torst.

Bu Ngem zakt weg aan de horizon die wij verlaten. Het licht komt groen, en ook al bevend van kilte, op. Kleine Uadi's. Rotsen en hoogvlakten. Door het zand tot zuivere kegels gedraaide lage bergen.

Boenk, een kuil. Hoepla, een verhevenheid op de weg. Welke idioot is er op gekomen, om het magere, geranselde, vies-tandige beest, dat onder de angstige vracht van een gezelschaptourist naar een bezienswaardigheid geranseld wordt, welke dwaas kwam er op, een kameel het schip van de woestijn te noemen?

Ik heb vroeger dagen en dagen op een kameelrug rond gelummeld, en tot diep in de nacht heeft het beest me gedragen, tot ik dat vreemde, hooge gevoel kreeg van alle dadels te kunnen plukken vanaf zijn rug. Maar een schip? Een auto, een two-seater, een pullman-car is het. Deze Spa, dat is het schip der woestijn. De boeier van de Sahara, de sleepboot, de trawler van El Giofra, die van de golfkam af in de diepte duikt, en bonzend van de waterslagen weer de top beklimt.