Het land van de dorst

Gazellen

Er zijn gazellen in de zandduinen tusschen Bir Gheddahia en Bu Ngem. Méér dan een jager ooit op een avond bij elkaar kan liegen.

De motor bromt, en tusschen de schouders van de chauffeur en mij hangen de koppen van onze crew, zoodat we zes man sterk in de zandzee kijken. Voorzoover we tenminste niet al onze aandacht noodig hebben om niet tegen de ijzeren tentdragers of tegen de andere harde deelen van de wagen gesmeten te worden. Want bepaald soepel gaat het niet, daarvoor is de weg te ongelijk, en duikelt hij nu en dan te snel een Uadi in. Twee hebben we er reeds achter de rug. Droge beddingen van wat misschien in de praehistorische tijd rivieren waren, maar waarin nu nog het schaarsche water hooger ligt, dichter onder de bodem dan elders. Lange, grijze, groene streepen zijn het,

[p. 132]

waarin de taaie, vechtende woestijnflora zich nu en dan vermetel tot een boschje vermant.

De Uadi Bei el Chebir en de kleinere Uadi Ruáus. En nu komen we op het harde kiezelzand, de gravel van de woestijn, die overal en in alle richtingen volmaakt vlak en goed berijdbaar is.

Daarom draait de chauffeur, tot een jonge, vroolijke knaap ontdooid sinds hij bemerkte dat er met ons land te bezeilen viel en dat we geen Engelsche drooglijnen waren, van tijd tot tijd eererondjes. Hij laat de weg links of rechts liggen, snijdt een stuk van de bocht af en davert kilometers verder de grijze streep weer op. De wagen zuipt olie, om de honderd kilometer een ruwe anderhalve liter, en het meelfijne zand in de motordeelen maakt, dat we een stinkend spoor van dikke zwarte rook achterlaten.

De motor is er beter aan toe dan wij: ik olie mezelf om minder dan honderd kilometer uit mijn met zuivere ‘volkskanker’ gevulde veldflesch, maar het zand laat zich maar een oogenblik verjagen. Het raspt en schuurt de huid, werkt zich in de ooren en rond de oogen, dringt door de kleeren heen tot op het bloote lijf. Het ruïneert, dwars door tasch en hulsels heen, het mechanisme van de camera, en piept tusschen de bewegende deelen van de prismakijker.

De prismakijker.... En meteen zie ik weer precies voor me hoe het ging: ik probeerde vruchteloos om de heuvels op de horizon af te strijken met de kijker, de wagen danste en bokte te veel.

Ik leg mijn hand op het stuurrad. Het chauffeurtje mindert vaart, glijdt terzijde van de weg effen terrein op, en staat stil. Wij kijken. De lucht danst trillerend

[p. 133]

boven de gele duinen. Op een paar honderd meter liggen een paar lange, treiterend blikkerende miraggio's aan de voet van de verstuivingen.

Dan gaat de arm van de postman snel naar boven. Ecco, wijst hij, gazelle....

Ik volg van zijn versleten schouderbies af zijn arm tot aan de vuile nagels. Dan verder. Duinen, zand, en een trillend dansende lucht. Maar wat stroomt daar over het zand? Het golft grijs en bruin over de helling. Het beweegt naar beneden. Ik trek het zichtveld dicht op in de kijker.

Gazellen. Een lange, breede kudde, een zestig of zeventig schat ik. ‘Meer dan honderd’, zegt de chauffeur, en meteen brengt hij de wagen weer met een kwieke draai op de weg. De motor bromt, een zog van wahn en zwarte rook legt zich weer achter ons langs de baan. De kijker vangt nu en dan, onverwacht groot en steeds meer dichterbij, de reekleurige stippen van de kudde op.

‘Zoo komen we er desnoods tegen aan’, zegt de chauffeur. Voor menschen loopen ze, maar het groote, duistere, brommende ding mag ze naderen tot op een paar meter.

Dan slaat de jachtkoorts bij ons in als een bliksemstraal. Honderd gazellen en geen jachtgeweer. Maar: zes kerels en twee dienstgeweren en vier tasschen vol patronen....

De korte karabijn van de carabiniere komt in aanslag. Achter zijn hand vertelt de chauffeur me dat juist een week geleden de jacht gesloten is. Maar zijn hand wuift meteen die wetskennis weer weg, en als ik de brave nieuwkomer op de arm wil tikken die de spuit

[p. 134]

vast houdt, trekt het chauffeurtje smeekend mijn hand weer weg.

Bangs.... Zand genoeg voor die kogel. Bangs.... bangs.... voltreffers die zeventig meter vóór de kudde in het zand slaan. Wat een ongevaarlijke schutter en wat een moordzucht in zijn oogen.

De gewapende macht doet niet mee. Die moet vandaag of morgen zijn patronen kunnen laten zien.

De motor slaat uit. We staan op het zand. We herinneren ons alle vroeger opgedane vakkennis en sluipen als ware serpenten achter de postman aan. Als hij ligt, liggen wij. De wind is naar ons toe, en de kudde wandelt bedaard achter de stijve bok aan. Dan pakt de postman het geweer. Twee schoten botsen hun korte daver tegen elkaar. Vlak naast mijn oor bonzen de knallen, en als ik nog tegen mijn ooren tik die bijna bersten van de slagen, rent hij vooruit.

Tegelijk met hem ben ik aan de voet van de duinen. En als ik bij de bok kniel, jaagt hij alweer de heuvel op, en kraken de schoten de kudde achterna.

Het is ineens zoo mooi niet meer. De bok trekt nog even met de pooten en ligt dan bewegingloos. Het bloed loopt dik en helder tot een klein plasje dat op het zand blijft staan.

Dan loopt het chauffeurtje terug en brengt de wagen over heuvels en dalen tot op onze hielen. De bok gaat op een zak achterin, dat er geen bloed aan de postzakken komt, en de schilder schuift behoedzaam wat op zij. Het licht blikkert op de groote bolle oogen, en als de wagen erg bonkt, tikken de gespiraalde horens tegen het houten achterschot.