Het land van de dorst

Wassende maan...

Als ik nu mijn reis-dag-boek naast de schrijfmachine leg, en herlees wat ik in de bonte dagen van mijn verblijf hier inderhaast noteerde aan indrukken en overwegingen, dan sta ik opnieuw voor dit raadsel: waarom is de geschiedenis der re-occupatie, toen toch leergeld genoeg betaald was, toen Italië door schande en schade wijs geworden diende te zijn, niet een geschiedenis geworden van stelselmatige onderdrukking van de Islam en zijn verderfelijke en afschuwelijke levenspractijk? Waarom heeft men overal getracht het Kruis en de halve maan rustig binnen de omraming van een karakterlooze verdraagzaamheid samen te voegen? Want klaar en duidelijk zijn op dit stuk de wetsparagrafen: nooit en nergens mag geraakt worden aan de

[p. 120]

beginselen van de mohammedaansche inlander. Zijn koran-leer is veilig gesteld, zijn huwelijksgebruiken en zijn gansche godsdienst van egoisme en gemakzucht worden beschermd door de staat.

De gouverneurs steunen de bouw van nieuwe moskeeën, en in de koloniale pers vindt men hun bedrijvigheid in die richting geprezen....

Toen we tegen de Mooren vochten, hebben we ons dus vergist. Toen we de Bey van Tunis tuchtigden, eveneens.

Eerbied en respect dienen we te hebben voor de vlag met de wassende maan, voor het symbool van wreedheid en intern despotisme....