Het land van de dorst

Opvoeding

Zoo is dan het straatbeeld van Tripoli bont en verbazingwekkend, en een uitnemend werkterrein voor hedendaagsche vergelijkende cultuurwetenschap.

De muzelman is hier vrij, en toch veroorlooft de muzelman (welke verzamelnaam past eigenlijk beter voor dit mengelmoes-ras, dat van oneindige bloedsvermenging de leerzame vrucht is), zich minder vrijheden dan bijvoorbeeld in Tunis of Algiers, waar hij minder vrij is. En hiermede komen we weer langs een omweg tot de sfeer der koloniale methoden.

Italië slaagde er, zeker wat de gekozen houding ten opzichte van het inlandsche element aangaat, beduidend beter in dan Frankrijk het eigene veilig te stellen,

[p. 118]

zonder het inlandsche onnoodig afbreuk te doen. Van een ranselpolitiek is geen sprake, van een lamleggen van inlandsche initiatieven (o zeldzaam artikel), al evenmin.

Men is eerder te meegaand en verwacht misschien te veel van een langzame beinvloeding, die dan goeddeels langs de weg van het imponeerende, het bewonderenswaardige, het illustere voorbeeld zou moeten plaats vinden.

Ik wees er reeds terloops op, hoe men er, bij voorbeeld door de uitnemend geregisseerde, pompeuze liturgie van het vlag-verwisselen op de citadel van Tripoli, inderdaad in is geslaagd dit volk een diep ontzag bij te brengen voor de grootheid van Italië en vooral voor de kracht van het Italiaansche koloniale leger en zijn machthebbers.

De kringen van deze stevig ingeprente eerbied worden echter, hoe verder men van de kust af het binnenland in trekt, hoe langer hoe vager. Wel wordt de blanke vreemdeling en de blanke overheerscher begroet, wel wordt ruim baan voor hem gemaakt door dorpelingen en karavaandrijvers, maar te kort ligt de re-occupatie-oorlog achter ons, en te zeer is het land als geschapen voor het stilaan en blijvend gedijen van een verzets-mentaliteit.

Italië is daarom gedwongen permanent een militaire apparatuur te onderhouden, welke uiterst kostbaar is en geen enkel rendement afwerpt.

Een lange keten forten en militaire posten vangt in twee richtingen aan, vanuit Tripoli en Bengasi, en verliest zich diep in het binnenland, in de schaduw van de Monte Tibesti.

[p. 119]

En in die forten en posten brengt men de tijd door met te wachten op iets, waarvan men hoopt dat het nimmer komen zal: onrust onder de binnenlandsche bevolking, veroorzaakt door een mogelijk Europeesch conflict, of door een, dat in Afrika zelf zou kunnen uitbreken. Dan immers zullen misschien de over de Egyptische en over de Zuid-Algerijnsche grens gevluchte sheiks, geestelijk geinspireerd door wat nog in Turkije en Egypte rest van de eenmaal machtige Senussita, en materieel tot een kleiner of grooter avontuur in staat gesteld door de een of andere Europeesche staat achter de schermen, opdringen naar de oude centra van hun macht in Fezzan en Cyrenaica. En dan?