Het land van de dorst

[p. 110]

Destructor

De morgen daarna ben ik de lange weg gegaan, die door de oneindige tuin naar Tripoli voert. Zand, accacia's, tuinen, bloemen, velden van grint en dorheid, en het zingend wielen van het putrad achter de geduldige ezel aan. Er was een kleine poel aan mijn rechterzij, en vanaf de weg begon het sappig groeien van bloembies en lisschen al, en van een klein kruid, dat misschien wel gagel was.

Ik zag de watervogels in groote kluchten af en aan gaan naar waar de plas moest liggen, tusschen het hout, en toen ik behoedzaam nader kwam, vloog een zwerm snippen op, die, langbekkig en begeerig naar hun kleine buit, in het slik van de ondiepten bezig was geweest.

Jules Verne zag deze dingen, als hij zijn triestige neef vergeten was, en het hinderlijk schemeren van zijn halfblindheid ontvlucht voor het weldadig duister, dat ieder zich verschaffen kan, wanneer hij de oogen sluit. Hij noemde dan de dieren bij hun naam en deelde de bloemen in soorten en klassen, en, als het visioen verdwenen was, stelde hij alles nauwkeurig te boek.

Mij is dat niet gegeven. En wie zou trouwens nog tijd en lust hebben naam en soort te kennen, had hij eerst de duizend paragrafen van het jachtrecht en de honderd regelen van de dierenbescherming in zich opgenomen? Neen, ik moest verder. Langs de kleine, vierkante kolonistenhuizen, eenvormig en te snel gebouwd, met op de voorgevel een groot cijfer, als hadden de bewoners geen familienaam, en waren zij traditie en afkomst verloren onder de stekende zon.

[p. 111]

Van hieruit wandelen in de vroege morgen de dappere kindertjes naar de weg, als hun frisch gewasschen snoetjes nog niet mat en levenloos geworden zijn van de hitte, om op de bus te wachten die hen naar een ver schooltje voert.

De ouders blijven dan met het werk en de zorg alleen. Wat troost geven velden en vruchten nog in een wereld, die de omkranste disselboom en het in oogsttijd versierde tuig niet meer kent?

Bij ons omkransen de bloemen de ingang van de destructor, als die geopend wordt, en het paard kent de schuimbekkende, hoevenslaande uren van trotsche vreugde niet meer. Het kent alleen de trieste gang van het veld naar de gapende poort van de destructor, het nieuw symbool van de beschermde welvaart.

Hier, en dat geluk is er tenminste, zijn de lucht en de hemel nog niet verduisterd door 't zwarte rooken van de moloch, waarbinnen de mensch de vruchten en de gaven des velds, die Gods zegen wassen en gedijen liet, gaat offeren.

Dat is landen als het onze voorbehouden, waar alles zooveel makkelijker groeit, en waar immers, wat hier niet gebeurt, op de kruisdagen de processie door de velden trekt.

Hier zijn aarde en zand, water en vruchtbaarheid nog niet geschonden en ontluisterd.

Er is in die kleine witte huizen iets dappers. Als ik zie hoe overal de grond gescheurd en gebroken ligt, hoe overal de mensch vecht en worstelt om een stee, voor zijn nooddruft, voor zijn leven, voor het welzijn van zijn gezin, dan zegen ik het land, de natie die dit mag zien gebeuren binnen haar grenzen. Dan hoop ik

[p. 112]

vurig, en dan wensch ik, dat de tevredenheid en het geluk van die allen het gerechte deel mogen zijn.

En dat in hun stille uren, wanneer de olielamp raakt uitgebrand, en de zware donkere avond zich vochtig en vol medelij legt over de vlakte, het heimwee hen niet komt tergen en krachteloos maken. Het heimwee naar de stad en het land over de blauwe zee, dat zij vol moed achter zich lieten, maar allen, allen in de hoop het weer te zien....