Het land van de dorst

Citroenen

Ik ben gegaan, vóór Hadi, snel als een dier dat zich glijden laat naar de grond, afdaalde uit de boom. Naar waar ik in de morgen de citroenen had zien groeien.

Een kleine boomgaard, een jong menschenleven terug geplant, en nu gewassen tot een vruchtentuin, rijker dan ik ooit op Sicilië zag. De eigenaar zit op zijn mat voor het kleine poortje. Ik weet niet waarom, maar het is alsof hij mij verwachtte, nu hij opstaat en de wrakke omheining openstoot, dat ik kan binnengaan in de geur-doortrokken gewelven van citroenengroen.

[p. 109]

De bloemen geuren aan de teere takkeneinden, wasachtig wit, wasachtig groen, en nu worden geur en suizelen een enkele gewaarwording, een beweging die luide aromen afgeeft en duizelig maakt.

Dit is dan wat de oase, gezegend en geprezen, geven kan: de takken zijn gestut, en nog scheurt het weeke hout uit, waar de tak aan de stam ontspruit. Trossen, slingers, guirlanden van hardgele vruchten, tien aan een enkele twijg, honderd aan een tak, duizend aan een enkele gedrongen boom.

Mijn gastheer steekt ergens de hand naar binnen in de haag van het loover en breekt de tros, die ik niet ontwaren kon: negen, barstensrijpe, vruchten aan een enkele top.

Vruchten van Kanaän, vruchten van het beloofde land.