Het land van de dorst

Paradijs

Nu is de brave reiziger al twee dagen vertrokken. De autobus heeft hem van Tripoli naar Jefren, van Jefren naar Nalut, van Nalut naar Gadames gebracht. Hij heeft de prachtige hoogvlakte gezien en zal nu ergens op de Tunesische grens reeds mijn lessen vergeten zijn en zich opnieuw bedwelmen aan wat de reisbureaux ‘de droom van het Oosten’ plegen te noemen. Ik zal hem op die weg niet volgen.

Eerstens, omdat ik er van overtuigd ben, dat Lybië grooter wonderen verborgen houdt dan de schoonheid van dit met zorg gekozen touristentraject, en tweedens, omdat ik niet concurreeren wil met de vouwbladen die, gratis en geillustreerd, immers zeker in staat zijn U beter te vertellen, welke verrukkingen deze bekende streek aanbiedt.

Maar, al volg ik de zwelgende vacantiereiziger niet, ik heb toch vandaag nog aan hem gedacht. Aan ons

[p. 105]

gesprek op de markt van Misurata, waarin ik wel wat erg hard voor hem was.

Want ik had hem misschien toch moeten zeggen, dat dit alles ook mij soms van schoonheid en begenadigdheid te véél wordt. En, als ik weer naar de stad zal zijn teruggekeerd, om over een paar dagen de groote reis naar Fezzan te beginnen, zullen ook mij, voor de zooveelste maal, de drukke nietszeggendheden van het leventje, dat wij geschapen hebben, hinderlijk en een marteling zijn.

Maar, mocht ik dat hèm wel zeggen, die reeds zoo zwevend en ontstegen was, nadat hij een buitenkant, een glimp, een schijnsel had gezien van wat de oase kan zijn, van wat water, zon en groeikracht bouwen kunnen aan paleizen voor de zinnen?

Het is immers alles nog véél schooner dan de smalle strook tuinen, die zich naar de weg hebben gekeerd, en die vanuit de autobus te zien zijn? Was het niet gisteren nog, dat ik uren en uren, een lange middag,

[p. 106]

een zonnebaan van bijna recht boven mijn hoofd tot een handbreed boven de wijnroode einder lang, gezeten en gelezen heb in de godentuin?