Het land van de dorst

Goudzoekers

Hij bemerkt naast en tegenover zich andere, in stilte tegen hun lot morrende ‘stedelingen’, die voor handel of zaken het betrekkelijk comfort van Tripoli laten voor de nabij gelegen wildernis.

Zij hebben de goedmoedige, wat ruwe gebaren van goudgravers die terug moeten naar hun claim, terwijl toch de taveernen van Tripoli hun een enkele avond het heimwee naar Napels en Bologna en Rome vergeten deden. En, terwijl hij zich geinteresseerd begint af te vragen, welke bijzondere koopwaar broos en waardevol genoeg is om in zulke omvangrijke pakken, zoo omzichtig op de zacht wiegelende knieën van zijn tochtgenooten vervoerd te worden, slaat hem de schrik om het, toch op alles voorbereide hart.

Hij ziet een palm-hoog opgeschoten Arabier, de oogen beschermd door een donkere zonnebril, plaats nemen naast de chauffeur, en hoe zich in de laatste decimeters vrijgebleven ruimte van zijn eerste klas compartiment nog twee donkere soldaten wringen, een korte karabijn in de slanke hand.

Nu krijgt zijn verlangen naar een romantische reis plotseling een horizon: hij hoeft slechts de oogen te sluiten om het tooneel te zien, dat straks volgen moet. De autobus opgehouden, waar de zandvlakte ligt uitgestulpt tot een duinenreeks. Lange, wreede geweren. Met zilver beslagen kolven, die de weerlooze reiziger in

[p. 98]

de van angstzweet klamme rug stooten. Snel achter elkaar vallende schoten. De onverwachte, beslissende heldendaad van een dezer griezelige zwarte geweerdragers. Een ondergaande zon achter het kamp bij de bron, waarin op de voorgrond een ten doode opgeschreven chauffeur meent op de avondlucht zijn verre vaderstad te zien afgeteekend.

Slechts een krachtige duw van de passagier naast hem, tegen de zich steeds dieper in zijn vleesch borende kijker, kan hem doen terugkeeren naar de realiteit. Juist op tijd om te zien, hoe nu ook de laatste, tegen het bus-agentschap geleunde Arabieren verdwijnen in de reeds volgestouwde achterkajuit. Als een oogenblik het luikje tusschen de twee klassen wordt opengeschoven, ziet hij, hoe achter hem de minder betalenden zich geduldig hebben laten ineenschuiven. Hij kijkt in het donkere, bronzen gelaat van een overschoone vrouw, die hij, nog niet genoeg bereisd in dit wonderlijke deel der aarde, wel voor een negerin moet houden. Zij trekt onmiddellijk haar witte sluier tot onder de glanzende oogen op, en hij ziet langs haar heen naar de velen, die hun huis ergens buiten in de vlakte hebben. Grijsgebaarden, die heel de dag zullen zitten zonder zich te bewegen, met geen enkel soort van aandacht voor hun medepassagiers. Voornamen die de witte barakan om zich hebben heen getrokken, en kennelijk van onwil vervuld zijn, dat zij gedwongen zijn naast de gemeene neger of schaapherder te zitten. Vrouwen met kinderen, die op de schoot torenhooge pakken torsen van alles wat ze in de groote stad hebben gekocht.

Dan valt het luikje dicht, en begint de motor te razen.

[p. 99]

De heerlijke, trouwe motor, die hier ieder gesprek onmogelijk maakt, en, terwijl hij donderende geluiden loost, bron is van een bijna voelbare stilte. De Via Lazio schiet langs de ruiten, de moskee met de groene deuren en de slanke minaret, de duistere groentenstalletjes, de spooroverweg, de ezeltjes die met nooit aflatend hakkengeransel worden aangespoord hun ruiters sneller naar de markt te dragen.

Hier beginnen de groene schemeringen van de prachtige weg, die kaarsrecht door de enorme oase van Tripoli snelt.