Het land van de dorst

Autobus

Ik geloof dat ik in dit boek geen twijfel heb gelaten aan mijn pessimisme ten aanzien van een snelle bevolking van Lybië, ten aanzien ook van de mogelijkheden dit land te bezigen als nieuw woongebied voor een deel van de huidige Italiaansche overbevolking. Maar ik ben toch uitermate blij dat ik deze donkere kijk op de zaken niet behoef te verdedigen tegen de enthousiaste tourist, die een dag lang door de oase van Tripoli is getrokken.

Want ik weet hoezéér hij in bewondering is geraakt voor al wat de boorden van weg en paden hem openbaarden.

Hij is in de vroege morgen van de Piazza d'Italia weggereden, in de uren, die nog koel en zilverig zijn, waarin zich de zilte dampen van de golf nog niet hebben teruggetrokken van het kustland. Hij heeft zich in een hoek van de autobus genesteld, in een kleine glazen ruimte, die tusschen de bestuurdersplaats en het groote achtercompartiment ligt ingeklemd. Vóór hem is het lichte blauw verduisterd door de donkere rug van de chauffeur. Achter hem is een planken

[p. 96]

schot, dat een mengelmoes van Arabische- en negerpassagiers voor zijn oogen verborgen houdt.

Zoo begint hij, als de bus nog stil staat, met het eerste werk dat hem te doen staat: het herzien van zijn begrippen van eerste en tweede klas. Terwijl hij reeds vriendelijk er toe besloten is, al deze ongeriefelijkheden tezamen de ‘romantiek van een woestijnreis’ te noemen, en ze aldus, plots, tot waardevol en onmisbaar te verheffen, vergemakkelijkt men hem het nemen van dit besluit door adem en gedachten uit hem weg te persen.

Hij is niet de eenige, die de lange weg naar Misurata op deze wijze wil afleggen. Hij is wel de eenige, die boven op het dak van de bus koffers heeft doen neerleggen, waarin hij een ideale palm-beach uitrusting meenam, en die in zijn linkerzij de stekende pijn voelt van een kijker en een camera. Beide worden steeds dieper in zijn weerloos West-Europeesche lichaam gedrongen.

[p. 97]

Maar de eenigste sardine in deze olie der kleinbehuisde geduldigheid is hij niet.