Het land van de dorst

Millioenendans

In Italië wordt zonder twijfel meer propaganda gemaakt voor de langzamerhand wereldberoemde Lotteria di Tripoli (de millioenenloterij welke door het initiatief van de Automobielclub van Tripoli tot stand kwam) dan voor de vestiging in het zoo nabije overzeesche gebied. En men moet waarlijk niet aan de ruime en geriefelijke embarcaderos van de haven van Tripoli gaan staan, in de hoop een schaar emigranten te zien, die de hellingen van Umbrië, de vlakke Ro-

[p. 94]

meinsche Campagna of de kust van Sicilië verlaten hebben om onder de palmen hier het Paradis am Meeresstrand te vinden.

Ze zijn er niet bij, wanneer de passagiers de loopbrug afkomen.... Omdat het niet voldoende is naar hier een spade, een huisgezin en veel moed mee te brengen, maar de spade éérder gemist kan worden dan een behoorlijk crediet op de Banco di Roma.

Koloniseeren hier, dat beteekent op zijn allerlaagst vijftig, zestig duizend lire in een onderneming steken. En die som, ook al mag een gerechtvaardigd optimisme snelle en goede vruchten verwachten.... welke Italiaan die kolonistenneigingen heeft, loopt er mee in de broekzak? Ze komen dus niet.

Ze zouden misschien komen, wanneer Vadertje Staat zijn kinderen aan de benoodigde contanten hielp, maar juist dáár komt de begrooting niet (of liever gezegd: niet méér) aan toe.

Want welke kapitalen zijn er niet noodig, wanneer men groepen menschen van eenige omvang wil overplanten uit het moederland naar hier? Welke bedragen zijn er dàn vereischt voor de broodnoodige hypotheekverleening op nog onontgonnen terrein? Hoeveel om de volstrekt noodzakelijke nooddruftgarantie te geven voor de eerste, twee, drie jaar? Hoeveel voor put- en windmotoren-constructie, voor de bouw van kolonistenhuizen, voor zaad, voor landbouwwerktuigen, voor de te planten olijven en andere vruchtboomen?

Een millioenen- en milliardendans, die werkelijk een gladdere financieele dansvloer noodig heeft dan waarover Italië aan de dag van vandaag beschikt. En

[p. 95]

daarom wast de bevolking van Lybië eerst zoo langzaam, uiterst langzaam aan, en is het zoo jammer dat een land, dat zonder twijfel de grootste ijver, de beste methodes, de krachtigst bezielde wil tot koloniseeren en goed koloniseeren openbaart, geremd en belemmerd wordt door de sleepende kwaal van het geldgebrek.