Het land van de dorst

De nabije kolonie

Lybië, Italië's meest recent Afrikaansch bezit, is voor het moederland van buitengemeen groot gewicht. Men moet daarbij dan niet allereerst denken aan de economische mogelijkheden, maar aan het feit, dat dit land met een kust van ongeveer 1800 kilometer lang, van zeer bijzondere beteekenis is voor alle gebeurlijkheden op en rond de Middellandsche Zee. Terwijl Eritrea en Somalia vanuit de Siciliaansche havens toch zeker een bootreis vergen van acht en meer (naar Mogadiscio twaalf) dagen, is Lybië te bereiken met een verbinding, die slechts 26 uur vraagt. De reiziger die in de vroege morgen in Rome het vliegtuig neemt, kan vóór vijf uur, geschoren en gekleed, zijn thee drinken op de Lungomare van Tripoli. Als men daarbij dan even overweegt, dat het gebied ruim anderhalf millioen kwadraatkilometer groot is, en er dus vier landen uit te snijden zijn, ieder nog iets grooter dan het moederland, dan krijgt men een vage indruk van de bijzonder groote beteekenis welke dit land voor Italië heeft. Op deze ruim anderhalf millioen kilometers wonen (ongeveer; prciese cijfers zijn niet bekend) ruim driekwart millioen menschen; tweederden in Tripolitanië, een derde in Cyrenaica. En van die buitengewoon geringe bevolking voor een zoo enorm gebied zijn nog geen veertig duizend Italianen van origine.

[p. 84]

Ruim een derde bestaat uit zuivere en half-nomadenstammen, families die heen en weer trekken, naar het jaargetij, naar hun behoefte aan grond en weiden voor het vee het hun voorschrijven.

Verreweg het grootste deel van de bevolking, en zeker dat deel dat eenige bezittingen heeft en eenige economische weerstand, bewoont een kuststrook van niet veel meer dan een honderd kilometer breedte. Het binnenland is een uitgestrekte, desolate vlakte, waarin slechts weinige en dan nog kleine oasen aan weinigen levensmogelijkheid bieden.

Zeker is dit gebied niet in staat de oppervlakkige blik van de moderne tourist te boeien. Hij vindt er noch de warenhuisachtige Grand Hotels met hun dancing tea en hun ‘inlandsche avonden’, noch de namaak-bazar met de namaak-volkskunst, die hij als brood behoeft. Hij vindt er zelfs heelemaal niets, omdat de schoonheid hier gezocht wil worden, en niet op het presenteerblad van een snelle rondreis wordt aangeboden.