Het land van de dorst

Naar Solunte

In Ficarazzi staat een zeventiendeeuwsch kasteel achter de smalle, onderworpen huizenrij. De trappen dalen snel af over steunende gewelven, en komen haastig, met groote stappen, naar de weg toe.

Al deze dorpjes en vlekken zijn nog ongeveer zonder winkels en zonder café's, en in Porticello staat een cinema, die driemaal in de week films draait, waarop men figuren ziet, welke in de Europeesche filmwereld reeds lang en zonder rouw verloren gingen.

Zoo blijkt hier telkens de verleden tijd nog stevig genoeg om een tegenwoordige te kunnen zijn.

Achter het dorp boort de weg dieper het land in, tot ergens, tusschen boomen en aarden wallen, het kronkelend pad verloren loopt temidden van uitgestrekte citroenen-boomgaarden.

De kleine bloempjes, die over een jaar eerst vruchten zullen zijn, geuren luid in de namiddag, en van de ruwe stam af tot aan het eind van de langs de grond zwierende takken zijn de boomen overdekt met vruchten, in alle kleuren, van lichtgroen tot helder, bijna vlammend geel.

Hier moet de weg naar Solunte zijn, maar het is moeilijk te weten welk van alle geitenpaadjes het juiste is.

[p. 68]

En zoo zwierven we her en der tusschen de agaven en de kleine, bevloeide tuinen, tot plots de keten doorbroken blijkt van een holle weg, een pas door de lage bergen, die snel klimt boven gaarden en bouwland. De zee ligt blauw beneden, en uit het dorp zweven lange geluiden langzaam tot waar wij staan. Boven, achter ons, liggen de tempelresten van Solunte: het verleden, dat fier, maar doodelijk vermoeid, recht staat; en voor ons, beneden, gaat het kalme leven van de kust op en af.

Kleine booten, die uitvaren en keeren; de draaiboom boven de put, die knarst; de ezel, die, van zooveel stilte verschrokken, luid balkend de muil naar boven keert.