Het land van de dorst

[p. 61]

Il mio romanze

Wie hoort nog ooit in ons lieve vaderland de moord van Raamsdonk zingen? Ik heb hier vanavond een nieuwe methode ontdekt, die de romantiek in het leven houdt.

Op de breede stoep van de hoofdstraat zat een man met duister krulhaar, in een ondefinieerbare lap gewikkeld. Hij had iets van Raymond Duncan, zooals die door Parijs liep in zijn gore moltondeken, gevoed met idealisme en gedrenkt met idiotie. Hij zat op een kleine tabouret, en naast hem lagen een achttal gekleurde kartons in het stof.

[p. 62]

Het was misschien een fout van me, maar ik vroeg hem vriendelijk wat de expositie beteekende. Want ik werd uit de wirwar van bruiloftstoeten, doopscènes en liefdesbetuigingen niet wijs.

De man keek mij aan, droef, verheven, als een martelaar, en zei alleen: ‘il mio romanze....’, terwijl hij met de onder de lappen verborgen linkerarm een weidsch gebaar maakte, dat alle teekeningen in éénmaal omvatte.

Ziedaar dus een nieuw beroep.

Men teekent nauwkeurig alles uit zijn leven neer: de geboorte (afgaand op het getuigenis van die er bewust bij tegenwoordig waren), de doop, de verloving, het huwelijk, de gelukkige dagen die daarna volgden, het roomblanke kind dat uit de echtverbintenis geboren werd, en slaat dan een triestige lap om, en gaat op de stoep zitten.

Drie koperen soldi lagen op het stuk karton, dat als cassa diende. Uit Uw naam, lezer, en om de bekende Kunst in Nood te eeren, heb ik er een bijgesmeten.