Het land van de dorst

Monreale

En nu sukkelt eindelijk de tram naar Monreale, over een rail, die veilig wat naar binnen ligt gebogen. Vanaf het balcon kan de hand de manshooge geraniums en de overdadig dragende sinaasappelen beroeren.

Snel en onstuimig, als de rammelende wagens door de bocht gaan, langzaam en statig op de rechte stukken, komen de boomen en het gewas naar de reiziger toe, en van tijd tot tijd ziet hij over de gaarden heen, hoe hij hoog boven het rustige vlak van de met witte zeilen bevaren golf wordt uitgebeurd.

Als de tram een klein eindje het dorp Monreale is binnen gereden, is daar het eindpunt al, en snel wandel ik naar het plein voor de kathedraal. Daar is de prachtige buitenwand van de absis weer, roestig en omber beteekend, en het stille staan van gevel en kolommen.

Er is Veertig-urengebed, en, waar anders de Engelschen hun ondraaglijke klanken uitstooten, heen en weer loopend op hun groote gele schoenen door de gewijde schemering van de ruimten, zitten nu de vrouwen en kinderen geknield. Een eentonige stem bidt de rozenkrans voor, en niemand heeft aandacht voor onze gedempte schreden.

Daar is dan die onvergelijkelijke mozaiekwand weer, glanzend en flonkerend en onbegrijpelijk schoon.

In Ravenna en in Rome, nergens staan de kleine

[p. 59]

steentjes in zulk een zingend rythme tegen elkander, en nergens hield het voldragen stijlgevoel van de makers de compositie zóó tot aan het eind in evenwicht. Waarom is toch in al onze moderne kerkversieringen het didactische element zoo afwezig, terwijl hier voor eeuwig gebleken is, dat de muur leeren en onderwijzen kan, en tegelijkertijd vóluit een lof kan zijn aan God Dien de tempel werd gewijd.

Terwijl er zooveel armen van geest zijn, slaat nergens meer iemand de bladen van de Biblia Pauperum om, schrijft niemand meer het eeuwenoude en nooit verouderende verhaal van het leven onzes Heeren Jesus Christus volledig en evangelie-getrouw op de wand. Zie, hoe hier overal waar men kijkt, de Godmensch staat: aardsch en bovenaardsch, omgaand tusschen de menschen en zwevend over de wateren, zegenend en verdoemend en Heerlijk met een Heerlijkheid, die tot tranen roert.

Zie dan toch, hoe Hij rust, hoe Hij op Zijn aardbal gezeten is en de moede handen in de schoot heeft gelegd op de zevende dag. Zie, hoe Hij Adam bij de hand vat en tot Eva voert, en hoe Hij geroerd is om het schoone dat Zijn wil deed ontstaan.

Ik ben zoo blij dat ik iemand bij me heb, die ik bij de hand kan nemen, en tegen wie ik telkens weer zeggen kan, hoe vól, hoe boordevol mij het hart en de oogen worden, nu ik dit terug mag zien, dit alles, dat mij zoo vaak getroost heeft, wanneer het leelijk was om mij heen.

De gebochelde vrouw die genezen wordt, en de voorzichtige gebaren, waarmee men de zieke neerlaat door het dak; de dochter van Jaïrus, die opstaat van

[p. 60]

haar pralend leger; de melaatschen, die allen genezen werden, en slechts één keerde terug; de ark van Noach, en de duif die de olijftak draagt in de blij geheven snavel; de mand, waarin Paulus werd afgelaten van de muren; de vrouw van Lot, die versteende en tot zout werd, want haar oogen bedwong zij niet en het woord van den Heer was haar zonder zin. Zie, hoe het goud doorschijnend is, en de kleuren allen van deze aarde zijn: de marmers van Italië, de bloem, die de bergen baarden in hun binnenste. Wat moet dit hier gezegend van werkdrift en blijdschap geweest zijn, toen de werkers hun steigers op en af gingen, en onder het oog van de strenge koning hun kunst ontstond. Zal dit óóit weer mogelijk zijn? Zal ooit weer een geloof, óns geloof, zoo diep en zoo vruchtbaar ontroeren, dat het gaat bloeien en bloesemen in de handen van de gevoeligsten onder ons?

Wij kunnen er voor bidden, en blijven hopen.

Nu flakkert boven, in Monreale, de laatste kaars langzaam uit, en blikkert zich dood tegen het goud van Christus' mantel.

De fascio van Palermo doet op het stationsplein de ‘helden’ uitgeleide....