Het land van de dorst

Papieren Bloemen

Nu is wéér mijn tram vertrokken. En daarom waag ik me maar ongevraagd in het schemerig portaal van een vervallen palazzo, waar een oude man met papieren knutselt. In zijn hand ontstaan rozen en leliën en aäronskelken en anjers, en die maakt hij vast rond twee kleine kapelletjes van bont papier, die voor hem op de grond staan. Het zijn bouwsels van beplakt karton, rijk met kolommen geschraagd en versierd, waarvan de gevel vriendelijk naar buiten luifelt. Tusschen de schemering van bloem en blad staat een gipsen Hart-Jesus. Het andre is nog niet aan een bepaalde devotie toegewijd.

De magere vingers van de oude plooien het papier, knippen ovale bladeren uit gebruikte speelkaarten, draaien zilveren meeldraden en gouden stampers, en

[p. 57]

vermengen fantasie en werkelijkheid tot een bloementuil, die de vaardigste bioloog niet zou kunnen benamen. Ik vraag hem voor wie zijn werk bestemd is, en overweeg of ik een van de prachtig-naieve wonderen zal kunnen meenemen in de benauwdheid van een koffer. Het blijkt dat speciaal barbiers en bakkers dergelijke versieringen in hun winkel opstellen. Ze betalen er deze man de enorme prijs van twaalf lire voor. Zoo verdient de vaardige, oude kunstenaar dan het koninklijk honorarium van anderhalve gulden voor twee weken precies en oogenbedervend werk....

Ik heb de loonstandaard van Palermo grondig ontwricht door hem een half weekloon voor drie takjes van zijn sprookjesbloemen te betalen, en hoop nu

[p. 58]

maar van harte, dat er een hausse komt op de devotionaliënmarkt van Palermo.