Het land van de dorst

Okshoofden

Op een dag als vandaag hangt men, zoo snel het water is weggeloopen en het gezicht van zooveel uren treinstof is ontdaan, de sleutel weer op het bord om, koersend op zijn vage herinnering, de plek te zoeken waar men vroeger gelukkig was.

Voor mij is dat de grijze abdij boven Palermo, Monreale, van welks daken men de golf, lichtovergoten en overwaaid van schuimende rimpelingen, dicht onder zich ziet liggen.

Maar het lukte me niet snel de top te bestijgen. Want op het plein voor de nieuwe poort houden leven en dingen me staande. Ik laat gerust bus en tram naar boven klimmen, om te slenteren langs werkplaatsen en stalletjes. Want zag ooit iemand zulke groote, donkere vaten als die van de koopman hier, over wiens schenktafel ik leun? En hàd ook eerder iemand zulke vaten, spetterde de straal daaruit dan zoo gul en breed in zulke groote glazen?

Wat is de wijn van Italië toch veelvoudig en tintelend van smaak. In Frankrijk varieert de land- en tafelwijn niet zoo sterk als hier, waar iedere stad en ieder dorp er gemakkelijk in slaagt het druivensap een

[p. 55]

bouquet mee te geven, dat zich zelf zonder veel moeite onderkennen laat. Nederland weet niet veel van Italië's wijnen. Het kent ze uit een enkel wijnhuis in Amsterdam en Den Haag, maar slechts enkele export-harde soorten worden daar geschonken, die tezamen toch maar een poovere indruk geven.

Neen, een dwaas, die in Italië zijn Bordeaux en zijn Bourgogne betreuren zou. En een gek, die, bij deze koopman beland, zou gelooven dat er nog andere en betere wijn bestaat dan in deze okshoofden besloten is....