Het land van de dorst

Cactussen

Messina verdwijnt achter de bocht. De zon zwaait hoog uit haar middagveld, een hard wit licht tegen de wereld, en bundelt het, dat wij Messina en wat daarin leelijk en troosteloos was, vergeten zullen, tot een felle straal op de horizon, waar breeder en breeder het gezegend Sicilië begint.

Overal op de wereld staan nu menschen voor reisbureaux, en spellen de beide tooverwoorden van de hevig blauwe en groene affiches af: Primavera Siciliana....

Twee woorden die in klank en beteekenis het heimwee een vorm geven, dat zelfs de meest nordieke van ons allen, van tijd tot tijd, bespringt.

Lente in Sicilië....

[p. 50]

Wij sporen de kust langs van Messina naar Palermo, en vergeven ons zelf, licht van gemoed, deze schandelijke zijsprong in een land, waarin reizigers op weg naar de vierde kust niets te zoeken hebben.

Wat langs de Adriatico een aarzelende zomer leek, is hier hevig en zat uitgegroeid tot een Augustus-dag. De atmosfeer is verzadigd van groen, bloemen en vruchten. De sinaasappelboomen zwieren met hun takken langs de grond, tot aan de uiterste einden beladen en behangen met groote gouden bollen. De citroenengaarden rijpen in alle kleuren van grijsgroen naar zwavelgeel. En waar de boomen en het hoog gewas weer opengaan naar de kust toe, liggen blauwe, gele en roode schepen op het strand getrokken, fijn-getuigd, en als met een driftig-gehanteerde pen tegen de zomerlucht geschreven.

De dorpjes zijn grauw en grijs van dak, en staan in

[p. 51]

evenwichtige huizenvlakken van rood en rose en olijfgroen tegen elkander gedrukt.

En (laat ik het toch niet vergeten, voor de gelukkigen die deze reis na mij zullen maken en hier vergeten wat mist, regen en gure winden zijn), laat ik niet vergeten de lof te zingen van de cactus, die hier nijdig, diep vanuit de velden, storm loopt tot tegen de spoorbaan. Er staat me vaag iets van bij, dat het een Opuntia moet zijn, deze prachtige, soliede vechtersbaas, die met niets en nog minder tevreden is, en uit het geringste van zijn ledematen weer opstaat, nieuw en volledig, wanneer hij omver gehakt en vertreden is. Maar wat ik zéker weet, is, dat ik me straks, in Palermo, verkwikken zal aan zijn rood-oranje vijgen. Wees niet boos, brave lezer, die nu dit boek weglegt, omdat ik U herinnerde aan Uw pieterige, onderkomen, ietwat luizige papiermaché-balletjes, die gij cactussen noemt en met meer zorg dan effect kweekt in de duimgroote potjes op het kippentrapje, dat voor de Hollandsche ramen mode geworden is.

Ik kan er niets aan doen dat die kerels hier boven mijn hoofd uit groeien en dat ik lachen, hevig lachen moet, als ik aan het plezier denk, dat de zon moet hebben, wanneer zij in de morgen Uw kweekerij heeft gezien, en zij zet zich in de middag stevig te schijnen over de woeste voorvaderen van Uw plantage, die de wacht houden aan de kusten van dit onvolprezen land.