In excelsis

[p. 278]

Sinte Lucia

TUSSEN DE BLANKE VAN AGATHA EN DE TEDERE VAN AGNES ZINGT HAAR NAAM als een enkele, nauw beroerde snaar van liefdes speeltuig: Lucia. Men moet dat eigenlijk niet op zijn Nederlands zeggen, maar met de zoete ronde oe van de Italianen, met de volle overgave waarmee de Napolitanen eindeloos van haar zingen, als over de blauwe golf de sinaasappelkleurige avond aan komt varen. Lucia is zó een heilige van hun land en van hun hart!

Zestien eeuwen gingen over de aarde na haar juichende dood, en nog altijd is haar gestalte levend. Die van een teer, mooi jong meisje, waarin de onbegrijpelijke kracht en de alles overwinnende moed van een levend, hoog ideaal woont. Een jonge vrouw die waarlijk duizend mannen ‘te erg’ was, maar alleen

[p. 279]

omdat ze zich zelf weggeschonken had aan de zoete Bruidegom, aan Wie ze trouw wilde blijven in alle jaren dat zij door het leven van Hem gescheiden was.

Lucia leefde in Syracuse. In het rijke landhuis dat zij met haar moeder bewoonde, (haar vader ontviel haar reeds in haar eerste levensjaren) kwamen christendom en hoge beschaving beide tot bloei. De moeder leefde voor het kind, en het was uit bezorgdheid voor haar toekomst en voor haar heil dat zij reeds vroeg een bruidegom voor haar bestemde. Een naar geboorte nobele jongen, rijk, misschien gaaf van levenswandel, maar overtuigd van de helderheid en de juistheid van een levensinzicht, waarin voor een gekruiste God, voor een ideaal van slaven, armen en mislukten geen plaats was.

Lucia's besluit en haar verloving met Christus maakten dat haar hart vól liefde was. En die liefde maakte haar afkerig van moeders zorgen en haar bemoeienis. Haar bidden en voorzichtig afweren van alle besluiten omtrent huwelijk en toekomst deden toch haar moeder niet afzien van de eens gemaakte plannen.

Toen werd Lucia's moeder ziek, en vier volle jaren trachtten de beste dokters van stad en land haar van bloedvloeiïngen te genezen.

De lucht was vol wondere geruchten over de mirakelen, door Agatha rond haar grafstede in Catania verricht. En naar het graf van deze maagd trokken moeder en dochter om genezing.

[p. 280]

Terwijl zij reeds dagen gesmeekt hadden om verhoring, doezelde Lucia op een keer in, met haar gezicht op de tombe van de heilige geleund. En in de droom die toen haar deel werd, verscheen haar Agatha, omkranst van engelen. ‘Lucia’, zo hoorde zij, ‘Uw geloof heeft Uw moeder weer gezond gemaakt. En om U zal God Syracuse beroemd en kostbaar maken, zoals Hij het om mijnentwil Catania deed’.

Teruggekeerd van de bedevaart vroeg Lucia aan haar als tot een nieuw leven gevoerde moeder, thans af te zien van haar plannen, en Lucia ongestoord te laten aan haar Enige Geliefde. En, om God haar dank te tonen, Lucia in het bezit te stellen van al haar rijkdom, opdat de armen gelukkig zouden zijn. Tot de sieraden toe werden te gelde gemaakt en iedere dag opnieuw kon Lucia in hartelijke, onbezorgde volheid haar goede werden doen: slaven vrijkopen, gevangenen verlossen, weduwen en wezen ondersteunen. Het was een geurige tuin van weldaden, een zingend offer voor de Heer Die van haar hart bezit had genomen.

De aardse minnaar werd toen tot verrader, tot aanklager, tot de hater van wat hij had bemind. Om hem werd Lucia gegrepen, beschuldigd en voor de onbarmhartige, harteloze ambtenaar geleid.

Indachtig het woord: ‘Geef den keizer wat des keizers, en God wat Godes is’, strekte zij haar hand niet naar de wierook uit.

Geen tormenten en geen gemene vernederin-

[p. 281]

gen, geen laffe spot en geen duivelse pijnigingen maken de sterke maagd zwak. God sterkt haar met de kracht van Zijn veilige arm en met al de zoetheid van de beloofde, eeuwige liefde.

Een dolk doorboort de blanke keel, en nóg zijn haar gebeden hoorbaar, en benauwt de beul het brekende fluisteren van Christus' naam. Dan sneeuwt de hemelse lente om haar lichte leden, dan haast zich de Bruidegom om haar te verwelkomen, dan beuren de klaroenen zich naar de zon, dan schalt haar naam als een lied door de valleien van het Paradijs.

Op 13 December van het jaar 303 werd zij geboren voor de Hemel. Haar voorspraak moge ons vergezellen, wanneer een verbijsterende wereld van ons vergt dat wij sterk zijn. Sterker dan een sterfelijk mens alléén vermag.