In excelsis

[p. 118]

Maria Magdalena Postel

OP 'T STRAND VAN HARFLEUR SPELEN DE KINDEREN. BLINKENDE MEEUWEN ZWIEREN over de branding, de zon klettert tegen de hardwitte huizen van 'n Normandisch havenstadje. Kinderen spelen met zand en water en bouwen kastelen, bergen en waterwerken. Straks komt de zee en vaagt behoedzaam alles weg, opdat morgen strand en wereld weer opnieuw en onbeschreven zullen zijn.

Er loopt een klein meisje tussen de anderen. Het is wat hardnekkiger in haar gevecht tegen de rollers die winnen moeten, maar niemand ziet iets anders dan een zorgeloos, blij kind in haar. Zij heet Julie Postel en er is niets aan haar wat naar uitverkiezing zweemt.

Maar nu, twee eeuwen later, slaan wij de bladzijden om van haar levensverhaal, en terwijl dezelfde zee tegen dezelfde rotsen beukt, is er

[p. 119]

een mensenleven gegroeid dat ons sterken en troosten kan.

Het kleine meisje dat klaterend lachte tegen 't geruis van de branding in, zij kreeg van de onvolprezen Pius X de ere-titel ‘Virgo Sacerdos’, de priesterlijke maagd. En luider dan óóit de zee juichte aan haar onbezorgde kindervoeten, jubelt de echo door de gewelven van de Sint Pieter, wanneer in 1925 Maria Magdalena Postel haar gulden Nis krijgt in de gaanderij des Hemels.

Het wonder heeft van een kind-als-alle-anderen een dier zeldzame, grote figuren gemaakt die wij heiligen noemen.

En dat wonder, wat is het anders dan een ziel die openstaat voor de genade, die zich niet verbergt voor de Hemelse of zich barricadeert achter de wereldse dingen, maar die gewillig op Gods spoor wil gaan?

Naar het uiterlijk bezien is het leven van Maria Magdalena Postel een weg van vurige activiteit en echt vrouwelijke trouw, van gewilligheid in het offer en onzelfzuchtige naastenliefde. Een zuiver kind dat, (voor de tijd waarin zij jong was tenminste - zij werd geboren in 1756 -) reeds vroeg voor de eerste maal God ontving in de communie en zich overgaf aan de roep van de Meester.

Na enkele jaren onderwijs in een pensionaat buiten haar geboorteplaats, keert zij daar terug en begint er een schooltje. Die er van haar leren, zullen op het eind van hun levensdagen nog telkens opnieuw verhalen hoe zij was en

[p. 120]

wat zij zeide. Simpele woorden en heldere, eenvoudige daden, maar verhevigd door een diepe liefde en met de brand van een zuivere ziel achter ieder woord en ieder handeling.

De rode storm van de revolutie jaagt door Frankrijk. Priesters vluchten, kerken gaan dicht. Wat zwak is buigt en geeft zich gewonnen. Julie Postel staat op wacht voor God: haar onderwijs gaat gewoon door, zij vervangt de priester in het godsdienstonderwijs, verzorgt de armen, waakt als een goede oudere zuster over de grotere meisjes uit haar omgeving. Haar huis wordt de stille woonplaats van Ons Heer, zij zelf draagt Hem naar de zieken als de priester zich niet naar buiten durft te wagen. Zij verdedigt haar Goddelijken Gast als 't gespuis van de revolutie een inval bij haar doet en als de dwang nog onhoudbaarder wordt, voert zij de jeugd tezamen - in de nachtelijke uren - in een vergeten schuur waarin velen dan voor de eerste maal deelgenoot worden in het Euch. geheim. Na de omwenteling verhuist Julie naar Cherbourg. Zij onderwijst er honderden verwaarloosde kinderen en voert ze aan de hand naar God. In deze jaren wordt het verlangen van haar hart vervuld: zij sticht een congregatie die haar taak vindt in de opvoeding der jeugd. Op 8 September 1807 wordt zij met drie anderen ingekleed en legt met een ó zo dankbaar hart de heilige geloften af. Zij kiest zich de namen Maria Magdalena en vanaf die dag zal zij een groeiende schaar door haar begeesterde vrouwen voorgaan in wijze voorzichtig-

[p. 121]

heid, brandende ijver, dienende liefde.

Gaf zij haar zusters de wijze raad: ‘Zoveel mogelijk goed doen, maar altijd zo verborgen mogelijk’, voor zich zelf had zij een vlammender verlangen: ‘Tot aan de uiterste grenzen van de aarde zou ik willen gaan om een ziel voor Christus te winnen’.

En dat was geen paradeleus, maar woord voor woord levende waarheid die ze iedere dag opnieuw méér levend maakte.

Het gezelschap groeit, maar tegen de keer in. Een half jaar woont zij met haar zusters in 'n stal, later bevolken zij een grote schuur met een strooien dak. Maar een vrouw die zich op 62-jarige leeftijd aan een belachelijk examen onderwerpt om haar school maar te kunnen laten voortbestaan, schrikt ook niet van een stukke vloer en een lek dak. Zij moet 75 jaar worden, aleer zij voor de eerste maal een ‘moederhuis’ betrekt: de bouwval van een abdij, door de revolutie gehavend.

Haar onstuimige werkkracht doet de muren weer rijzen en binnen dit redelijk verblijf neemt zij dan de regel aan van de H. Johannes Baptist de la Salle. Onder die regel gaan de zusters van de christelijke scholen en van barmhartigheid haar werk voortzetten. In 1839 is de verwoeste Abdijkerk aan de beurt om te worden hersteld en Moeder overste Postel laat één woord hakken in de eerste steen: Godsvertrouwen. Eer de kerk gereed is - nog geen drie jaar nadat men begonnen is - vernielt een vliegende storm het bouwwerk opnieuw, maar

[p. 122]

onze heilige hervat haar taak, al voelt zij zelve en zegt dit ook, dat zij de voltooiing ervan wel vanuit de hemel zal zien......

Op 16 Juli van het jaar 1846, komt het eind van haar aardse leven. De priester vraagt haar de zusters en toekomstige zusters van haar congregatie te willen zegenen en zij zegt met stervende stem: ‘U verlangt iets verhevens!’. Maar dan heft ze haar bevende hand en zegent voor de laatste maal het werk dat zij voor God mocht doen. Dan ontvangt zij het kruis en zegt enkele ogenblikken later, met een heldere meisjesstem: ‘Vader, in uw handen beveel ik mijn geest’. En terwijl in de sferen de gouden bazuinen klinken van haar intocht, proberen ongetrooste mensen tevergeefs het kruis uit haar handen los te maken.

Niet alleen de zusters van haar congregatie, die nu het eerste eeuwfeest vieren van haar heilig sterven, vinden in Maria Magdalena Postel een voorbeeld. Voor ons allen is zij 't beeld van de sterke vrouw, die in zelfvergeten liefde God dichtbij volgt en met de hulp van Zijn genade het leven heiligt en verheft. Zij stelt ons nog eens helder voor ogen dat deze zieke wereld niet door leuzen, maar door vrome, sterke arbeid genezen moet.