G. Rapaille
E motief tösje de ouge
De sjtilte huit mich in 't gezich es ich uever oos dinkwelt zit te fillesefere.
Wie 'ne romantische koelpiet kin ich nao 't goud van de waorheid grave.
Ich kin dat neet laote. Ich laot 't ouch neet omdat ich mich zeuk te waere es 't wir in mich opkump. Onzieëlige onrös. Die ich d'r eine kier van mich aaf sjrief, d'r angere kier laes ich mich de ouge drueg om ze te bendige.
Wuerd en nog ins wuerd houwe zich in miene geis omdat mich de gedachte neet los lieët dat t'r nieks in 't laeve passeert wat neet gezag en gesjrieëve is of dat nog zal waere. Of 't noe de lettere zint die v'r achterein laeze of zelf in kal en sjrif achterei zette, of gebare of teikes... dus mein ich te dinke dat es t'r zoeë gein wuerd vuer get zint, e dink neet hat plaatsj kinne vinge. En d'r zint wuerd zat. Woeë talige teikes zint, is oeëts ein en anger gebuerd en zal opnuuj kinne gebuere.
Dit is e sjerp dink in mien persuenlike aorlogsgesjiedenis, wat ich 't tribunaal in miene kop (dao höb ich las van), waal ins duchtig aan 't versjtand zou wille puetere.
D'r sjtried in d'r kop, woeë kal rondsjlingert dae mich neet naast, waezesvraem liekt meh mich toch väöl te dèk plaogt en oet d'r sjlaop hilt. Dondertaal, vringende watervalle, dek. Die ich kin, herkin, ouwer es ichzelf en toch neet heim kin bringe. Woeë höb ich da zoeëne kal oeëts opgeloupe? Is dat e morfisch deil van mien hersjepan? Dat dich in d'r kop sjpringt zoeë wie vaersjtaol teruk in de vorm sjpringt es te 't oetein riets en wir los lieës?
Auteursrechtelijk beschermd