Platbook 1. Columns

[p. 12]

Pierre Bakkes
Sjriever zeen in 't Limburgs

Doe höbs dich 't Limburgs sjrieve mit väöl meujte zelf gelieërd. Waat kóns se dan? E winkelbreefke sjrieve, 'n aanrechbreefke sjrieve, 'n sms-ke sjrieve, de nuujjaorskaarte sjrieven in dien ieëste taal, 'ne breef sjrieve... Dao zeen ouch miense die duchtig get wiejer wille gaon mit häör Limburgs. Op 't ougeblik laeven 'n deil sjrievers en dichters in Limburg, vrouljen en mansluuj, die literair prestaties levere die in gèn inkel groeate taal zówwe misstaon. Zie verdene neet allein de laezersouge vanne gewiesjeldje 15.000, meh van väöl mieë miense. Sjrievers verdene laezers. Gooj sjrievers verdene goof en ouch väöl laezers. Daonaeve verdene zie ónbesjreve pepier, 'ne goje computer en de rös óm door te gaon mit häör sjrieverie. 'ne Cent geldj kriege veur häör prestaties is ouch wie 't mót. En waat tunk uch van e repertorium van auteurs in 't Limburgs? Wienieë zólle v'r det oeats kónne vaspakke!

Waas 't neet väö? baeter óm al die sjrievers in 't Nederlands te laote sjrieve? Dan höbbe ze-n impesant ouch 'ne väöl gróttere laezerskrink! Tja! Ich höb al waal 'ns dökker in kleine krink de sjrievers van literair werk in 't Limburgs veure joeks veur stómmeriken oetgemaak. Es zie in 't Nederlands gesjreven hawwe, stónge ze noe inne literatuurhandjbeuk en oppe literatuurlieste van studente. Num Théodore Weustenraad. Dae haw 't inne Nederlandse 19e ieëwse literatuur gans gemaak mit zien Persessie. Pak Paul van der Goor mit zie klein meh zoea verfiendj oeuvre, of Leon Veugen, Mia Liedekerken, Toos Schoenmakers-Visschers, Colla Bemelmans, Pol Brounts, of Wim

[p. 13]

Kupers mit zien poëzie - veural Nieol - die nao de Neelder gróndj ruuk!

Geer dink mesjien: ‘Det zal mich get zeen, dae Neelder gróndj!’ en geer dink aan alderlei flawwe poëzie die geit euver zón, maon, sterre, greun graas en leefdje in vreuger jaore. Geer höb 't mis! De moderne sjriever in Limburg op dit moment is emes van dezen tied. Zien of häör óngerwerpe zeen neet anges es die in anger tale. Natuurlik zitj nag 'n deil romantiek inne moderne Limburgse literatuur, meh de wanklank daovan is in alle regionaal literature van op vandaag in Nederlandj wiedeweg droet. 't Geit in 't algemein euver noe laeven en belaeve.

Dao is e waor gebeurd verhaol van 'ne Limburgse sjriever dae 'ne roman inne kop haw. Hae begós te sjrieven in 't Nederlands. 't Book leep neet, vónj d'r. Hae sjreef 't opnuuj in 't Ingels: weer 't zelfdje. Wie hae in zien eige Limburgs draan begós te fiespernölle, roldjen 'm 't book wie vanzelf oet de computer. Hae vertèltj noe euveral det hae veurgood witj welke taal det hae mót keze veur zie literair werk: zien modertaal en gèn anger!

Eder taal, of die noe gesjreve wuuert of neet, haet zienen eige literatuur. 't Begintj mit det eder taal riem en ritme haet en det spraekers dao gebroek van make. Eder taal haet versjes, leedjes, volksverhaole, doeaddoonders, räödselkes, taalspelkes. Es se-n 'n taal die dit allemaol al haet neet lieëts opblujje door van häör nieks op pepier te zitte, geit ze-n oppen doer kepot, in deze werreld dae aanein hink van pepier. Taal op sjrif guuef 'n taal aanzeen.

Veer wille väöl veur 't Limburgs, meh det 't ós kepot geit waal 't aldermins.