Tomben

[p. 19]

de tombe van jan luiken

Door alles wat gij dun en open vindt
dwaal ik als door een hermetisch gedicht.
Niets zie ik, maar het is mijn dure plicht
het verst te gaan van allemaal. Als kind
heb ik vanuit het middelpunt bemind
wat zich voordeed als een weids vergezicht.
Was het niet open? Het was er verlicht
door een kindergezicht dat iets verzint.

De hinderpaal is de uwe niet, maar mijne:
ik ben alleen als gij niet verder gaat.
Ik zie mezelf uit het gezicht verdwijnen;
daar loopt, oostindisch doof voor goede raad,
een koppig kind, het loopt haast in de maat
om mij te gaan vergroten en verkleinen.