Tomben

[p. 18]

de tombe van joost van den vondel

De mens eet wat hij is. Gulzig of kalm,
de zangerige mond is altijd vol
hersenen opgelepeld uit de bol.
Is alles op, dan zijn ijdele galm
en klare taal de tekenen van hol,
fatsoenlijk gapen. Een laatste strohalm
voor de -isten van zo'n goddeloze psalm
is wel te vallen, maar niet uit de rol.

Vereerd met zilveren bazuin en bom
houden de handen beelden van het lot,
zij heffen en zij dalen. Om en om
twee kappersspiegels, het niets en het niets,
de duizelende oneindigheid - die iets
te raden overlaat. Het gat van God.