Tomben

[p. 13]

de tombe van jan van der noot

Armpjes massief, en welgemaakte schenen
zijn opgestapeld in ons arsenaal.
Albasten borsten, lippen van koraal,
citroenen haren van de zon doorschenen
waar ebben wenkbrauwen zich mee verenen
in wezen en in schijn-dat allemaal
staat schietklaar in het bushuis van de taal.
De kruisen zijn in nare nacht verdwenen,

we krijgen dus een pop rondom een gat.
Ik heb geen leven en geen elastiek.
Wat ook ontbreekt: het voorbeeld uit het Frans.
Mijn handwerpen bereikt een dode stad,
panopticum voor levend dood publiek.
Hier is mijn hand. Pak zelf de laatste kans.