Met de poppen gooien

[p. 92]

De krant

Madeliefs moeder heeft een ouwe schrijfmachine. Daar kan je letters mee op papier tikken. Madelief mag er mee werken. Ze gaat samen met Roos en Jan-Willem een krant maken.

‘We schrijven eerst allemaal een verhaaltje,’ zegt Madelief.

‘Een bericht,’ zegt Jan-Willem.

‘Wat?’

‘Een bericht,’ zegt Jan-Willem. ‘Zo heet dat bij een krant.’

‘O, een bericht dus. En daarna tiepen we het in de krant.’

Ze gaan aan het werk. Sjonge wat schrijven ze hard. Ze zeggen niks. Daar hebben ze geen tijd voor.

‘Zo,’ zegt Madelief. ‘Ik ben klaar.’

Roos en Jan-Willem kijken op.

‘Ik lees het even voor,’ zegt Madelief. ‘Het heet:

Moord in de Leliestraat.
Er is een dode man gevonden.
Ik zag hem het eerst.
Hij was dood.
Omdat hij vermoord was.
De politie kon hem niet vinden.
Maar ik wel.
Hij had zich verstopt in het park.
Toen pakte ik hem. Einde.’

[p. 93]

‘Goed zo,’ zegt Roos. ‘Ga het maar tiepen.’

‘Ja maar,’ zegt Jan-Willem, ‘dat is toch niet echt gebeurd?’

‘Nee,’ zegt Madelief. ‘We maken toch een krant sukkel.’

‘In de krant staat alleen wat echt gebeurd is,’ houdt Jan-Willem vol.

‘O ja?’ vraagt Madelief boos. ‘Er staat anders elke dag een moord in de krant.’

‘Ja, dat is zo,’ knikt Roos.

Jan-Willem zucht. ‘Ja,’ zegt hij, ‘als het wáár is, dan schrijven ze het in de krant. Maar jij verzínt het.’

‘Wat geeft dat nou,’ zegt Roos. ‘Als er elke dag een moord in de krant staat, is het elke dag echt gebeurd.’

‘Ja,’ zegt Madelief blij. ‘Dan is mijn moord lekker ook echt gebeurd.’

‘Nietes!’ schreeuwt Jan-Willem. ‘Luister. Ik heb ook iets geschreven. Het heet Dierennieuws.’ Hij leest voor:

‘Wij hebben een zieke duif.
Die is bijna beter.
Maar hij kan nog niet vliegen.
De jonge visjes zijn ook bijna geboren.’

‘Da's ook mooi,’ zegt Roos.

‘Ik vin d'r niks aan,’ zegt Madelief. ‘Dat is niet spannend.’

‘Dat hoeft niet,’ zegt Jan-Willem. ‘Als het maar écht is.’

[p. 94]

‘Wat heb jij Roos?’ vraagt Madelief.

‘Ik heb over mijn pop geschreven,’ zegt Roos verlegen.

‘Pfff,’ blaast Madelief.

‘Dat kan best,’ roept Jan-Willem. ‘Lees maar voor Roos.’

‘Mijn pop is ziek.
Nu moet hij een vies drankje drinken.
Dat vindt hij niet leuk.
Daarom wordt hij weer beter.’

‘Ha ha,’ lacht Madelief. ‘Dat is niet spannend en niet waar.’

‘Waarom niet?’ vraagt Roos.

‘Een pop kan niet ziek zijn,’ zegt Jan-Willem moe.

‘Nee, dat is zo,’ zegt Roos beteuterd. ‘Dat heb ik maar gespeeld.’

Ze zuchten alle drie. Het is moeilijk hoor om een echte krant te maken.

‘Misschien,’ zegt Jan-Willem, ‘misschien is niet àlles waar wat in de krant staat. Elke dag een moord. Dat kan toch niet.’

‘Nee,’ zeggen Roos en Madelief tegelijk.

‘Misschien doen ze dat om het spannend te maken.’

‘Vast,’ zegt Madelief.

‘Net als in een film,’ zegt Roos.

‘Ik weet wat,’ zegt Jan-Willem. ‘Ik schrijf de dingen die echt gebeurd zijn. En jullie dingen om het spannend en leuk te maken.’

[p. 95]

‘Dat wou ik de hele tijd al,’ zegt Madelief kattig.

Ze schrijven en tekenen de hele middag. En aan het eind van de dag hebben ze de mooiste krant van de wereld.