Met de poppen gooien

[p. 90]

Opbellen

Madelief staat bij Jan-Willem in de gang.

Ze wil met Jan-Willem buiten spelen.

Maar hij is nog boven. Met zijn moeder.

‘En als je maar weet dat ik het niet meer wil hebben!’

Jan-Willems moeder schreeuwt heel hard. ‘Het is elke dag hetzelfde.’

Sjonge, wat is ze boos. Jan-Willem hoor je helemaal niet.

Er wordt een deur opengerukt. Jan-Willems moeder loopt met harde stappen naar de trap. Ze komt naar beneden.

‘Wat doe jij hier?’ vraagt ze boos aan Madelief.

‘Ik wacht op Jan-Willem,’ zegt Madelief zacht.

‘Die komt niet. Die moet op zijn kamer blijven.’

Daar begrijpt Madelief niks van. ‘Waarom?’ vraagt ze.

‘Daar heb je niks mee te maken,’ roept Jan-Willems moeder uit. ‘Ga jij nou maar naar buiten.’

Madelief gaat. Het is prachtig weer. Maar daar heb je niet veel aan in je eentje. Roos is er niet.

Madelief vindt Jan-Willems moeder niet aardig. Maar dat moet je natuurlijk nooit tegen Jan-Willem zeggen. Die vindt haar wél aardig.

Ze gaat naar huis. Ze weet niet wat ze moet doen. Haar eigen moeder is nog niet terug van haar werk.

[p. 91]

Ze gaat op de bank zitten. Naast de telefoon.

Wacht eens. Opeens heeft ze een slim plannetje.

Ze zoekt in het telefoonboek. Dan draait ze het nummer van Jan-Willem. Ze krijgt zijn moeder aan de telefoon.

‘Hallo?’

‘Ja, u spreekt met de moeder van Madelief,’ zegt Madelief. ‘Ik wou vragen of Jan-Willem hier mag komen spelen.’

‘Dag Madelief,’ zegt Jan-Willems moeder. ‘Ik hoor best dat jij het bent hoor.’

En pats, daar gaat de hoorn op de haak.

Madelief is geschrokken. Wat zal ze nu boos zijn!

Maar even later wordt er gebeld.

Het is Jan-Willem. ‘Wat heb je gedaan?’ vraagt hij blij. ‘M'n moeder komt boven. Ze zegt: “Die Madelief hi hi. Ga maar gauw naar d'r toe. Ze is thuis. Naast de telefoon hi hi.” Wat heb je gedaan?’

‘O,’ zegt Madelief eigenwijs. ‘Gewoon opgebeld.’

Jan-Willems moeder is misschien toch wel een beetje aardig, denkt ze.