Met de poppen gooien

[p. 87]

Madelief rijdt auto

Madelief heeft de hele dag vrij. Haar moeder moet werken. Ze heeft gevraagd of ze mee mocht en dat was goed.

‘Maar je hebt er niet veel aan hoor,’ zegt haar moeder. ‘Je moet de hele dag in de auto zitten.’

Haar moeder moet bij een heleboel mensen op bezoek. Dat is haar werk. Madelief mag niet mee naar binnen.

‘Ik kan toch telkens buiten spelen,’ zegt Madelief. ‘In de buurt van de auto?’

Ze gaan samen op weg.

Madelief vindt het best leuk. De ene keer blijft haar moeder lang weg. De andere keer kort. En er zijn telkens kinderen op straat om mee te spelen.

Maar na een paar uur begint het te regenen. Heel hard. Madelief kan de auto niet meer uit.

Dat geeft niet. Ze gaat achter het stuur zitten. Ze weet er alles van hoor, van auto-rijden. Ze kon later best chauffeur worden.

Hé, kijk es. Het sleuteltje zit er nog in. Dat is leuk, want als je het sleuteltje half omdraait, doen de ruitewissers het al. En het licht.

Ze doet het. Ze draait de knop van de ruitewissers om en... daar gaan ze. Heen en weer. Heen en weer.

Ze kijkt of haar moeder er al aankomt. Maar nee, de stoep is leeg.

[p. 88]

Zou ze eens... zou ze eens proberen of ze de motor kon starten? Daar was niks aan. Dat was ook niet gevaarlijk. Als ze hem maar niet in de versnelling zette.

Met trillende vingers draait ze het sleuteltje verder. ‘Grrr, grrr,’ reutelt de motor. Maar hij slaat niet aan.

Madelief draait het sleuteltje gauw terug. Wat deed ze verkeerd?

Wacht. Je moest natuurlijk op een pedaal trappen. Ze kijkt naar beneden. Daar zitten drie pedalen. Ze trapt ze om de beurt in. De middelste is de rem. Dat voel je zó. De linker of de rechter moest je intrappen om gas te geven. Ze draait het sleuteltje weer om. ‘Grrr, grrr,’ doet de motor. Ze trapt het rechtse pedaal naar beneden. ‘Wroem, wroe-oe-oemmm,’ loeit de motor.

Van schrik laat ze het pedaal los. ‘Prrr,’ zegt de motor. Hij blijft brommen. Hij doet het!

Ze kijkt naar buiten. Nee, haar moeder komt er nog niet aan.

Ze drukt voorzichtig op het gas. ‘Wroem!’ doet de motor weer.

Leuk hoor. Maar hoe moest je nou wegrijden?

Eerst de handrem eraf natuurlijk. Dat lukt.

Maar nu? In de versnelling. In de eerste versnelling. Met dat pookje daar. Dat moest naar voren, denkt ze.

Ze duwt ertegen. ‘Ie-ie-ieggg,’ doet de motor.

Dat was fout, dat moest ie niet zeggen.

Ach sufferd, natuurlijk! Nou moest ze op het linker-

[p. 89]

pedaal trappen. Logisch. Dat ding zat er niet voor niks.

Ze trapt het pedaal naar beneden. Het zit heel diep. Ze kan haast niet meer boven het stuur uit kijken.

Ze duwt tegen het pookje. Heel hard. En nu lukt het! Hij staat in de versnelling.

Maar er gebeurt niets.

Teleurgesteld haalt ze haar voet van het pedaal en... woeps!

De auto maakt een soort sprongetje... en boem! Hij staat weer stil. Madelief bonkt hard met haar hoofd tegen het stuur. Haar hart klopt in haar keel. Was me dat schrikken!

De motor is uit. Ze draait gauw het sleuteltje om. Ze trapt het pedaal weer in en zet het pookje van de versnelling goed.

Ze kijkt uit het raam. Daar komt haar moeder aan. Ze schuift achter het stuur vandaan, naar haar eigen plaats.

‘Zo, dat is dat,’ zegt haar moeder. ‘Hé, heb ik de sleuteltjes laten zitten?’

Ze kijkt Madelief aan. ‘Gelukkig doe jij niet van die gevaarlijke dingen,’ zegt ze.

Ze start de motor en rijdt weg.

Madelief voelt aan haar voorhoofd. Dat werd vast een stevige bult!