Met de poppen gooien

[p. 81]

Wie heeft een been te leen?

Roos loopt achter haar poppewagen. Af en toe kijkt ze of de pop nog slaapt.

En dat doet ie. Hij slaapt als een marmot.

Op een zonnig plekje blijft Roos staan. Ze doet de kap van de poppewagen naar beneden. Dan kan de zon beter naar binnen schijnen. Dat is gezond voor de pop.

Ze gaat naast het wagentje op de stoeprand zitten.

Stap tik, stap tik, hoort ze.

Ze kijkt opzij. Er komt een man aan. Hij heeft maar één been. Onder iedere arm heeft hij een houten kruk. Dat helpt bij het lopen.

De man heeft een ouwe jas aan. De ene broekspijp is opgerold tot bovenaan. Daar zit toch geen been in.

Als hij dichtbij is, hoort Roos dat ie een liedje zingt.

‘Wie heeft een been te leen?
Ik mis er één.
Ik voel mij zo alleen
met mijn ene been.’

Het klinkt treurig. Het is net of de man huilt. Zijn stem bibbert.

Hij blijft naast Roos staan. Ze schrikt ervan. Ze vindt het griezelig.

‘Zo,’ zegt de man. ‘Heb jij een been te leen?’

Roosjes hart klopt in haar keel. Wat een rare vraag! ‘Dat kan toch niet,’ zegt ze. ‘Ik kan toch niet zomaar een been afdoen?’

[p. 82]

‘Dat zeggen ze allemaal,’ zegt de man somber. ‘Niemand wil z'n been kwijt.’

Roos bijt op haar lip. Wat moest ze zeggen?

‘Zo gaat het toch ook,’ zegt ze, ‘met die krukken.’

‘Zo, vind je dat,’ zegt de man. ‘Nou, van mij kan je ze kado krijgen.’

‘Nee, nee,’ zegt Roos haastig. ‘Ik hoef geen krukken. Ik kan goed lopen, kijk maar.’

Ze springt op en doet een paar passen.

‘Ik weet het, ik weet het,’ zegt de man. ‘Wat een narigheid.’ Hij schudt verdrietig zijn hoofd.

Roos kijkt naar haar gezonde beentjes. Ze wil die meneer graag vrolijk maken. Maar hoe?

‘Ik heb vroeger een pop gehad met één been,’ zegt ze. ‘Maar die heb ik weggegooid.’

‘Zo gaat het,’ zegt de man. ‘Gooi maar weg die troep.’

Nee, dat heeft niet geholpen. Hij kijkt nóg droeviger dan daarstraks.

‘Was ik maar dood,’ zegt hij. ‘Ik vind er niks aan. Niemand heeft medelijden. Dat leren ze de kinderen op school, dat je geen medelijden mag hebben. Daarom heeft niemand meer medelijden.’

‘Ik wel hoor,’ zegt Roos. De tranen staan in haar ogen.

‘Zo,’ zegt de man. ‘Jij dus wél.’

‘Ja,’ knikt Roos. De tranen biggelen over haar wangen.

[p. 83]

‘Huil je meisje? Dat is mooi,’ zegt de man. Zijn stem klinkt anders. ‘Huil jij maar es om een ongelukkige. Dat is goed. Als ik straks thuiskom zal ik eraan denken.’

Hij strekt een arm naar haar uit. Hij raakt met zijn hand even haar krullen.

‘Wie heeft een been te leen?’ zingt hij.

Stap tik, stap tik.

Roos heeft haar pop uit de wagen gehaald.

Ze kijkt de man na. Bij de hoek draait hij zich om. Hij zwaait naar haar. Roos zwaait terug.

Ze kijkt naar haar pop. Die huilt ook.