Met de poppen gooien

[p. 76]

De verdwaalde prins

Het is mooi weer. Madelief zit op de stoep voor haar huis. Ze weet niet wat ze moet doen. Jan-Willem is er niet. Roos is er niet. En haar moeder is nog niet terug van haar werk.

Het is stil. Ze kijkt naar links. Niemand te zien. Ze kijkt naar rechts. Niemand... of toch?

Er komt een man aan. Hij is heel groot. Met wit, lang haar. Zijn gezicht is bruin. Hij heeft een rugzak op zijn rug.

Hij blijft staan en kijkt om zich heen. Alsof ie naar iets zoekt. Madelief bekijkt hem goed, want zo'n man heeft ze nog nooit gezien. Het is net een prins die verdwaald is.

Dan ziet hij Madelief. Hij lacht naar haar. Dat vindt Madelief wel leuk. Hij komt naast haar staan. ‘Ik kom van ver,’ zegt hij. Zijn blauwe ogen kijken naar het eind van de straat. ‘Ver, ver weg.’

Sjonge, wat praat die man raar. Elk woord dat hij zegt klinkt gek. Zeker buitenlands.

Madelief kijkt hem met open mond aan. ‘Helemaal komen lopen?’ vraagt ze.

‘Niet geheel,’ zegt de man. ‘Soms neemt een mens mij mee, weet u.’

Madelief wordt rood omdat ie ‘u’ tegen haar zegt.

‘Toch ben ik moe,’ gaat de man verder. ‘Mijn benen lopen niet meer, mijn ogen zien niet meer en de maag knort.’

[p. 77]

Madelief moet nadenken over wat ie bedoelt. ‘Wij hebben een hoop eten in huis hoor,’ zegt ze dan.

De man lacht alweer. Madelief vindt hem heel aardig. Het is eigenlijk meer een jongen.

Ze staat op. ‘Wil je wat eten?’ vraagt ze.

‘Waar woont u dan?’

Madelief wijst.

‘Is uw moeder thuis?’

‘Nee, maar ik kan achterom.’

‘Neen,’ zegt de man. ‘Wij wachten hier.’ Hij gaat op de stoeprand zitten.

‘Kom,’ zegt hij, ‘dan zal ik met u praten.’

Hij doet zijn rugzak af. ‘Wat is uw naam?’ vraagt hij.

‘Madelief,’ zegt Madelief. Ze gaat naast hem zitten.

‘Ik heet Niels,’ zegt de man. Hij trekt rimpels in zijn voorhoofd. ‘Madelief,’ zegt hij langzaam, ‘is dat geen bloem?’

Madelief knikt. Ja, dat is ook een bloem.

‘Dat is een goede naam voor u,’ zegt Niels, ‘want u bent net een bloem.’

Madelief wordt heel erg verlegen. Zouden verdwaalde prinsen altijd zo praten?

‘Bloemen zijn goed,’ zegt Niels. ‘Ze maken de wereld mooi.’

Dat is waar, dat vindt Madelief ook.

‘Hoe is het met uw moeder?’ vraagt Niels. ‘Is zij gezond?’

[p. 78]

‘Haha,’ lacht Madelief. ‘Tuurlijk.’

‘Dat is goed, dat wil ik horen.’ Niels kijkt weer de straat in. Hij kijkt van links naar rechts.

‘Mamma komt zo,’ zegt Madelief.

Op dat moment komt het rode autootje van haar moeder de hoek omrijden.

Madelief springt op. ‘Daar is ze,’ roept ze.

Madeliefs moeder stapt uit de auto. Ze kijkt naar Niels. Ze blijft stokstijf staan.

‘Mamma,’ roept Madelief, ‘dit is...’

‘Niels!’ roept haar moeder. Ze rent naar hem toe. Niels komt overeind en vangt haar op in zijn armen. Hij tilt haar helemaal van de grond.

‘O Niels, wat leuk, wat goed, wat is dát lang geleden,’ zegt haar moeder.

Niels lacht alleen maar en zet haar weer op de grond.

Madelief begrijpt er niks van. Ze is er een beetje van geschrokken.

Niels ziet het. Hij tilt haar op. ‘Kom mee bloemetje,’ zegt ie, ‘de maag knort.’

Hij draagt haar naar binnen.

‘Maar mamma,’ zegt Madelief. ‘Hoe kan dat nou?’

‘Goed luisteren,’ zegt Niels. ‘Ik kwam uw moeder opzoeken. Ik keek naar de nummers van de huizen. Ik zag u zitten. Ik keek naar uw gezicht. Toen dacht ik: hier is het. Want uw moeder is ook net een bloemetje.’

[p. 79]

Madeliefs moeder lacht. ‘Ik ken Niels van heel lang geleden,’ zegt ze.

‘Heel lang geleden,’ zegt ze nog een keer.

Nu vindt Madelief het wel leuk. Ze lacht weer. Niels was helemaal niet verdwaald. Hij was precies waar hij zijn moest.

Het wordt heel gezellig. Niels vertelt een boel verhalen. Madelief mag laat opblijven. Het is net of ze jarig is.

Heel vroeg in de morgen wordt er zachtjes aan haar schouder geschud.

‘Madelief, ik ga weg,’ fluistert een stem.

Ze is meteen klaarwakker. Ze gaat rechtop zitten. Niels zit naast haar bed op een stoel.

‘Waarom?’ vraagt ze. ‘'t Is toch nog vroeg!’

Niels knikt. ‘Maar u weet toch dat het ook weer laat wordt,’ zegt hij. ‘Ik zeg gedag. Gaat u maar weer slapen.’

Madelief kruipt met een zucht onder de dekens. Ze vindt het niks leuk. Ze wordt er verdrietig van.

‘En mamma, heb je mamma gedag gezegd?’

Niels knikt. Hij staat op en loopt zachtjes de kamer uit.

Als Madelief de buitendeur hoort dichtslaan, springt ze uit bed.

Ze loopt naar haar moeders slaapkamer.

Mamma is ook al wakker. Madelief kruipt bij haar

[p. 80]

in bed.

‘Niet verdrietig zijn,’ zegt mamma. ‘Het was toch leuk?’

Ja, dat is zo. Wat raar om verdrietig te zijn als er iets leuks is gebeurd.

Ze gaat dicht tegen haar moeder aan liggen.

Dan slaapt ze in.