Met de poppen gooien

[p. 71]

Koorts

Jan-Willem is ziek. Hij ligt in bed. Zijn hoofd is nogal rood.

‘Net een tomaat,’ zegt Madelief. Maar Jan-Willem moet er niet om lachen.

‘Geeft niks hoor,’ zegt Roos. ‘Je wordt vanzelf weer wit.’

‘Hoeft niet, hoeft niet,’ roept Madelief. ‘Soms blijf je je hele leven knalrood.’

‘Niks hoor,’ zegt Roos, ‘dat bestaat niet.’

‘En de Indianen dan?’ Madelief schreeuwt steeds harder.

Ook Roos zet een flinke keel op. ‘De Indianen die zijn... die zijn rood geboren!’

Madelief gaat rechtop staan om nóg harder te kunnen brullen. ‘Ha ha, wat een onzin, dat is verf. Indianen zijn helemaal niet rood, die zijn bruin.’

Roos hapt naar adem, zó boos is ze. ‘En Jan-Willem dan? Kijk es hoe rood z'n gezicht is! Is dat soms verf?’

Madelief slaat met een vuist op Jan-Willems tafel, zodat het kraakt.

‘Nee,’ schreeuwt ze zo hard als ze kan. ‘Dat is koorts!’

Roos zegt niks terug. Ze kijkt naar Jan-Willem. Die is onder de dekens gekropen. Er is niks meer van hem te zien, alleen een paar haartjes die boven de dekens uitsteken. Jan-Willem houdt niet van ruzie.

[p. 72]

‘Ja, koorts,’ zegt Roos zacht.

Madelief is ook stil geworden. Ze schaamt zich een beetje. Ruzie maken bij een zieke. Dat hoort niet.

‘Kom maar te voorschijn Jan-Willem,’ zegt ze. ‘We zullen zachtjes praten.’

Jan-Willem gluurt voorzichtig boven de dekens uit om te zien of het echt over is, de ruzie. Gelukkig, Madelief en Roos zitten vriendelijk naar hem te kijken. Hij komt te voorschijn.

‘Zo Jan-Willem,’ zegt Roos zó zachtjes dat je d'r bijna niet horen kan, ‘hoe voel je je nou?’

‘Ziek,’ zegt Jan-Willem even zacht.

Het wordt akelig stil in het kamertje. Het moet wel héél erg zijn met Jan-Willem. Anders was het vast niet zo stil.

‘Je hebt zeker koorts,’ zegt Madelief met een benauwd stemmetje.

Jan-Willem knikt, want zo is het, hij heeft koorts.

‘Je wordt vanzelf weer beter,’ zegt Roos. Ze voelt met haar hand aan zijn voorhoofd.

‘Heet?’ vraagt Madelief.

‘Voel maar,’ zegt Roos.

Madelief voelt. Ja hoor, Jan-Willems voorhoofd is gloeiend heet. ‘Dacht ik al,’ zegt ze bezorgd. ‘Laat je tong es zien.’

Jan-Willem steekt het puntje van zijn tong naar buiten.

‘Verder,’ zegt Madelief. Jan-Willem doet het.

[p. 73]

Madelief kijkt naar binnen. Heel lang. Dan kijkt ze Roos aan.

‘Wat vind jij d'r van Roos, kijk es,’ zegt ze.

Roos kijkt in Jan-Willems mond.

Madelief voelt met haar hand onder Jan-Willems kussen.

‘Ik zie niks,’ zegt Roos.

‘Klopt,’ zegt Madelief, ‘z'n tong is helemaal zwart. Moet je een dropje?’

Ze trekt haar hand onder het kussen vandaan en zwaait een half rolletje drop voor Roosjes neus heen en weer.

Jan-Willem schiet overeind. ‘Geef hier!’ schreeuwt hij. ‘Die zijn van mij.’

‘Natuurlijk,’ zegt Madelief, ‘de zieke krijgt er ook eentje.’

Tevreden verdeelt ze de overgebleven dropjes.