Met de poppen gooien

[p. 68]

De herdenking

Madelief ziet Jan-Willem. Hij zit op de stoeprand. Voor zijn huis.

Als ze dichtbij is, ziet ze dat hij huilt. Wat is dat nou? Jan-Willem huilt nooit.

Ze gaat naast hem zitten. Ze zegt niks. Jan-Willem is zeker gevallen. Ze kijkt naar zijn knieën, maar die zijn heel. En Jan-Willem huilt nog steeds. Je hoort hem snikken. Ze heeft helemaal geen zin om hem te plagen. Ze legt haar arm om zijn schouder.

‘Wat is er?’ vraagt ze.

‘Niks,’ zegt Jan-Willem tussen twee snikken door.

Dat is natuurlijk niet waar. Niemand huilt voor niks.

Ze blijft stil naast Jan-Willem zitten.

Ze is erg ongerust. Wat kan er gebeurd zijn? Ze kijkt om zich heen. Er is niks te zien. Geen grote jongens, geen honden, niks.

Dan gaat de deur van Jan-Willems huis open. Jan-Willems moeder komt naar buiten. Ze loopt naar hem toe. Ze buigt zich over hem heen. ‘Kom maar jongen, het is alweer goed,’ zegt ze. Ze heeft zelf ook tranen in haar ogen.

Jan-Willem staat op. Hij pakt zijn moeders hand en gaat met haar naar binnen.

Boem zegt de deur en daar zit Madelief. Ze voelt zich erg alleen.

[p. 69]

Wist ze maar wat er aan de hand was. Nu blijft ze ongerust. Als er maar niets ergs was.

Ze gaat naar huis. Erg stil. Ze heeft geen zin in spelen. En in bed moet ze nóg aan Jan-Willem denken.

De volgende dag zit Jan-Willem wéér op de stoeprand voor zijn huis. Hij kijkt ernstig, maar hij huilt niet. Daar is Madelief blij om. Ze gaat naast hem zitten.

‘Wat doe je?’ vraagt ze.

‘Ik herdenk,’ zegt Jan-Willem.

‘Wat is dat “herdenk”?’

‘Weet je niet wat een herdenking is?’ vraagt Jan-Willem verwonderd. ‘Dan denk je terug aan iets dat al gebeurd is.’

‘O,’ zegt Madelief. ‘Waar denk je dan aan?’

‘Aan gisteren,’ zegt Jan-Willem.

Madelief is vreselijk nieuwsgierig, maar ze wil er niet naar vragen.

‘Dat mijn vader en moeder ruzie hadden. Dat ik naar buiten ging en dat jij toen kwam.’

‘Ruzie?’ Madelief is heel verbaasd. ‘Waarover?’

‘Weet ik niet,’ zegt Jan-Willem. ‘Maar het was heel naar,’

‘Ja, dat zal wel,’ zegt Madelief.

‘Nou ga ik hier elke dag zitten,’ zegt Jan-Willem, ‘om te herdenken.’

Madelief kijkt hem van opzij aan. Ze ziet alweer tranen in zijn ogen.

[p. 70]

‘Als je een bril hebt, kan je nog best piloot worden,’ zegt ze.

Jan-Willem kijkt somber voor zich uit.

‘Prins Bernhard heeft een bril en die vliegt ook.’

‘O ja?’ vraagt Jan-Willem.

‘Ja. Nou hoef je alleen nog even prins te worden.’

Jan-Willem grinnikt. Dat klonk gek. ‘Prins Jan-Willem’.

‘Ga je mee?’ vraagt Madelief. Ze trekt aan zijn hand.

‘Goed,’ zegt Jan-Willem. Hij is zijn herdenking vergeten.