Met de poppen gooien

[p. 63]

Een nicht met een gezicht

Het regent. Roos en Jan-Willem zijn bij Madelief thuis. Ze zitten om de tafel. Ze hebben papier en potlood voor zich.

‘Moet je luisteren,’ zegt Madelief. ‘Ik heb een gedicht gemaakt.’

Roos kijkt op van haar papier, maar Jan-Willem tekent door.

‘Hé, Jan-Willem, luister je?’

‘O,’ zegt Jan-Willem. Hij kijkt Madelief aan. ‘Goed.’

‘Daar gaat ie dan,’ zegt Madelief.

Ze kijkt Roos en Jan-Willem om de beurt aan. ‘Mooi hè,’ zegt ze.

‘Dat is een idioot gedicht,’ zegt Jan-Willem.

‘Waarom?’ vraagt Roos. ‘Het rijmt toch?’

‘Iederéén heeft een gezicht,’ zegt Jan-Willem. ‘Dat hoef je niet te vertellen.’

Hij buigt zich weer over zijn tekening.

Madelief zegt niks, zodat het heel stil wordt. Je hoort alleen Madeliefs moeder in de keuken. Madelief

[p. 64]

begint weer ijverig te schrijven.

‘Ik heb een nieuw gedicht,’ zegt ze even later.

Roos luistert meteen. Ze vindt het erg knap van Madelief dat ze kan dichten.

‘Ik luister wel onder het tekenen,’ zegt Jan-Willem.

‘Goed,’ zegt Madelief. Ze gaat staan met het papier in haar handen.

‘Hahaha,’ lacht Jan-Willem. Hij laat zijn potlood uit zijn handen vallen, zó hard moet ie lachen. ‘Voeder, hahaha, dat zeg je toch niet, voeder is voor dieren!’

Madelief zegt niets. Ze kijkt Jan-Willem alleen maar boos aan. Maar die merkt het niet. Die zit alweer te tekenen. ‘Hahaha,’ grinnikt hij nog.

Madelief schrijft en streept weer door, schrijft opnieuw en streept door. Ze werkt erg hard. Ze krijgt het er warm van. En pas na een lange tijd houdt ze op. ‘Zo,’ zegt ze. ‘Dit is mijn laatste gedicht van vandaag. Een hele lange. Vier regels.’

Roos en Jan-Willem luisteren goed. En dan leest Madelief voor:

[p. 65]

Ze kijkt meteen Jan-Willem aan om te zien of hij lacht. Haar ene hand gaat al omhoog. Roos houdt haar adem in.

Maar Jan-Willem lacht niet. ‘Dit,’ zegt hij ernstig, ‘vind ik nou een heel mooi gedicht. Ik wist wel dat je het kon.’

Hij gaat meteen door met zijn tekening.

Madelief laat tevreden haar hand zakken.