Met de poppen gooien

[p. 61]

Lang en groen

Jan-Willem en Roos mogen bij Madelief eten.

Ze staan in de keuken. Ze helpen Madeliefs moeder bij het koken. Jan-Willem en Roos schillen aardappelen. Madelief breekt sperziebonen doormidden. Ze gooit ze daarna in een pan met water.

‘Ik weet een raadsel,’ zegt Madelief. ‘Het is groen, het is lang, het is een plant en je kunt het eten.’

‘Een sperzieboon,’ zegt Jan-Willem.

Dat is vervelend. Jan-Willem heeft het meteen goed geraden.

‘Nee,’ jokt Madelief. ‘Mis, dat is niet goed.’

Ze probeert gauw iets anders te bedenken dat lang en groen is.

‘Doperwten,’ zegt Roos.

‘Die zijn niet lang.’

‘Prei,’ zegt Jan-Willem.

‘Dat is niet helemaal groen. Dat is wit aan het eind.’

‘Tuinbonen,’ zegt Roos.

‘Nee.’

‘Komkommer,’ zegt Jan-Willem.

‘Nee.’

Ze raden veel te snel. Madelief kan niks bedenken wat lang en groen is. Roos en Jan-Willem weten ook niks meer.

‘Zeg het maar,’ zegt Roos.

Madelief zegt niks.

[p. 62]

‘Haha, je weet het zelf niet eens,’ schreeuwt Jan-Willem.

‘Jawel,’ zegt Madelief, ‘het is een wortel.’

Jan-Willem en Roos zijn even stil.

‘Dat kan niet,’ zegt Jan-Willem dan. ‘Een wortel is oranje.’

‘Maar hij is wél lang en je kunt hem eten,’ zegt Roos.

‘Dat groen, dat zei ik maar om het moeilijker te maken,’ zegt Madelief.

‘O,’ zegt Jan-Willem.

Hij denkt na. Dan zegt hij: ‘Ik heb ook een raadsel. Het is rood, het is dom en het begint met een M.’

Roos en Madelief begrijpen er niets van.

Maar plotseling begint Roos te lachen.

‘'t Is Madelief,’ grinnikt ze. ‘Dat begint met een M.’

‘Precies,’ zegt Jan-Willem. ‘Knap hoor.’

‘Rood en dom,’ zegt Madelief rood van kwaadheid. ‘Jij maakt het té moeilijk.’

Ze smijt de sperziebonen zo hard in het water dat het spat.