Met de poppen gooien

[p. 59]

Een portemonnee met beentjes

Roos leest voor. Jan-Willem en Madelief luisteren.

‘Er was eens een portemonnee die honger had.’

‘Watte?’ vraagt Jan-Willem verbaasd.

‘Die portemonnee had honger,’ zegt Roos. Ze kijkt van haar boek op.

‘Een portemonnee eet toch niet,’ zegt Jan-Willem.

‘Jawel,’ zegt Madelief. ‘Geld. Een portemonnee eet geld.’

‘Wat een onzin,’ zegt Jan-Willem.

Roos kijkt ongeduldig in het rond. ‘Ik ga verder,’ zegt ze.

‘Zijn baasje gaf hem niets te eten. Daarom ging hij zélf maar op stap.’

‘Hahaha,’ lacht Jan-Willem. ‘Een portemonnee met beentjes.’

‘'t Is toch maar een verhaaltje,’ zegt Madelief boos. ‘Hou je mond nou.’

‘Maar hoe hij ook zocht, nergens kon hij eten vinden.’

‘Tuurlijk niet,’ bromt Jan-Willem. Maar Madelief kijkt hem zó kwaad aan dat hij gauw zijn mond houdt.

‘Vlak naast de portemonnee liep een magere man. De man liep gebogen, met zijn gezicht naar de grond. Net of hij iets zocht. “Meneer,” vroeg de portemonnee, “kunt u mij zeggen waar ik geld kan vinden? Ik heb zo'n honger.”’

[p. 60]

‘Hihihi,’ giechelt Jan-Willem met zijn hand voor zijn mond. ‘Nou kan ie al praten ook.’

‘“Als ik dát wist,” zei de man, “dan was ik vast niet zo mager.”’

‘Eet die man dan ook geld?’ vraagt Jan-Willem.

‘Nee sukkel,’ snauwt Madelief, ‘daar koopt ie eten voor.’

‘O.’

‘“Zullen we dan samen zoeken?” vroeg de portemonnee. “Twee vinden meer dan één.” “Goed,” zei de man. “Als ik wat vind stop ik het in jou. En als je vol bent kopen we eten voor mij.”’

‘Dat is gek,’ zegt Jan-Willem nadenkend. ‘Als die man dat geld eruit haalt, heeft die portemonnee wéér honger.’

‘Ja, hoor es,’ schreeuwt Madelief, ‘jij bent zo verschrikkelijk eigenwijs! Zo kan Roos toch niet voorlezen!’

‘Nee,’ zegt Roos. Ze slaat het boek met een klap dicht.

‘Pas op,’ giechelt Jan-Willem, ‘hihi, die portemonnee zit ertussen.’